(σαν) Σενάριο από τα χθεσινά

Ένα βράδυ καθόταν ο τάδε σπίτι του και έβλεπε τηλεόραση. Κατά τις 2 το βράδυ τον παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος του και αρχίζουν να μιλάνε ποδοσφαιρικά για καμιά ώρα. Κατά τις τρεις χτυπάει κουδούνι, ανοίγει το παλικάρι, μπουκάρει η δικιά του μέσα, ουρλιάζει "Με ποια μιλάς εδώ και τόση ώρα στο τηλέφωνο?", "Με τον Μήτσο", λέει ο καημένος, "ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΣ?!", λυσσάει η γκόμενα, του αρπάζει το τηλέφωνο απ'τα χέρια, πατάει ανάκληση, "Ναι, ποιος είναι παρακαλώ?". Λούφαξε κι αυτός, τι να κάνει, δε μίλαγε. Τρελάθηκε η δικιά του. Του κοπάνησε το ακουστηκό στο κεφάλι, φώναζε, έκλαιγε, δερνόταν, ορμούσε. Στο τέλος το παλικάρι που δεν αντιδρούσε σε όλο αυτό, ξαφνικά πήρε φόρα κι άρχισε να σπάει όλο το σπίτι του, μεθοδικά, με σύστημα, απ'το χολ προς την κρεβατοκάμαρα και από το πάτωμα προς το ταβάνι. Όλο. Μετά πήγε και ήπιε ό,τι υπήρχε εύκαιρο. Δε μίλαγε. Η κοπελιά, που είχε λουφάξει σε μια γωνία, σηκώνεται και πάει από πάνω του. Τον χαϊδεύει. 

"Ποιο ποτό σου αρέσει?" του λέει. 

"Το ουίσκι" της λέει. 

"Γιατί?" τον ρωτάει. 

"Γιατί σου μοιάζει", της απαντάει. 

"Πως?" απορεί.

"Με ζαλίζει" της εξηγεί.

Έτσι ακριβώς.

"Επ, πρόσεχε!" της είπε. "Μία μύγα!"

"Που?!"  

"Στο σπαθί σου."

Μία μύγα στο σπαθί της, κατάλαβες? Όλο κάτι τέτοια λέγανε και πέφτανε νοκ άουτ ο ένας με τον άλλο. Γιατί τέτοιοι ήτανε. Νοκ άουτ.

Φταίμε σου λέω!

Ε δεν μπορεί να φταίμε όλες. Φταίμε δηλαδή, αλλά αλλιώς. Φταίμε επειδή δεν είδαμε καλύτερα πίσω από τα λάθη τους. 

Παρ'όλα αυτά, μεταξύ μας, εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι γίνεται με δαύτα. 

Γιατί δηλαδή ο ίδιος τύπος και η ίδια τύπισσα  μπορούν να ξυπνούν αγκαλιά και να γουστάρουν και ταυτόχρονα, οι ίδιοι ακριβώς, να σέρνονται και να βρίζονται και να τα σπάνε και να σφάζονται με το μίσος κανίβαλων που θέλουν να φάνε τα συκώτια τους? 

Γιατί κύριε? Δεν κάνω την έξυπνη, κι εγώ τα ίδια έκανα. Και μου άρεσε όταν τα έκανα. Και θα τα ξαναέκανα. Παλιά. Τώρα σκέφτομαι παραπάνω πριν -και αν- τα ξανακάνω. Τουλάχιστον πιέζω τον εαυτό μου προς τα 'κει. Αλλά ήταν ωραία. Υπήρχε πάθος.

Και υπάρχει. Απλά θέλει τον κατάλληλο άνθρωπο για να βγει. Το κλικ. 

Αλλά να βγεί, με τον σωστό τρόπο κύριε. 

Μάλιστα.

ΤΟ σωστό. 

ου μπλέξεις

-Είδα και την Λ.

έπεσε γέλιο.

-Ωραία ε?

-Καλά ήταν...

-Εγώ στα λεγα γι'αυτό το κορίτσι, αλλά ήσουνα καψούρης και δεν άκουγες.

ενοχλήθηκε.

-Τι δεν άκουγα?

-Πολύ ελεύθερη. 

-Τι?

-Ελεύθερη. Σε ενοχλητικό βαθμό πλέον. Είναι φιλεναδάκι μου και τ'αγαπάω, αλλά πάντα μπορούσε.

-Τι μπορούσε?

-Ξέρω γω? Ό,τι να ναι. Να τα μπλέξει με έναν γκουρού και να καπνίζει πούρα χορεύοντας με τα φίδια, να γουστάρει έναν αστροναύτη και να φύγει στο διάστημα, να ερωτευτεί τον Ρονάλντο και να μάθει τρίπλες.

-Μπα. Απ'αυτές ήξερε.

-Βλέπω αγαπητέ μου ότι με τα χρόνια έχουμε γίνει κυνικοί.

-Το είχα πάντα μέσα μου.

-Ε κι αυτή.

τον κοίταξε.

-Ποιά?

-Η Λ. Το είχε μέσα της.

-Το ποιό?

-Το να μην έχει κάποιον στο κεφάλι της μέχρι να βρει κάποιον ίδιο με δαύτην και να είναι και οι δυο     ελεύθεροι μέσα στους περιορισμούς τους. Το κουβάλαγε χρόνια. Αυτό ήθελε. Βρήκε το καλό παιδί τον "?" και ησύχασε.

πήγε να τον πάρει από κάτω. ο άλλος το κατάλαβε.

-Μην το παίρνεις προσωπικά. Ο καθένας έχει μέσα του αυτό που πραγματικά γουστάρει. Η Λ. μπορεί να ακολουθούσε σαν σκυλάκι τον γκουρού, τον αστροναύτη, τον Ρονάλντο, εσένα, αλλά τελικά έψαχνε τον "?". Και σ'αυτόν σταμάτησε. Κι εκεί άραξε. Εκεί απ'όπου ξεκίνησε. Τη θυμάσαι όταν τη γνώρισες? Τους τύπους που έκανε παρέα? Τα "καλά παιδιά αλλά λίγο ως πολύ μαλάκες"? Ε, ξέκοψε απ'αυτούς, γνώρισε άλλους, διάφορους και διαφορετικούς, έφτασε στα όρια που είχε βάλει η ίδια στον εαυτό της, είδε ορισμένα από αυτά που ήταν να δει, έκανε ορισμένα από αυτά που ήταν να κάνει, ο κύκλος έκλεισε, πίσω στα δικά μας, "?", ελευθερία, λογική, συναίσθημα, φόβος γιατί πάντα θα βρίσκεται μέσα της και ένα ρίσκο που πάντα θα τον αναιρεί. Και θα δημιουργεί.

σταμάτησε.

-Ή θα καταστρέφει. 

-Ναι... Ε και που 'ναι ο μπαμπούλας όταν τον χρειάζεται ρε πούστη?!

είπε, έτσι για να πει κάτι. την απάντηση την ήξερε.

None of the below makes sense

We’d stay out all night, playing cards, driving cars through windows. We didn’t tell anyone, and then we were gone. We were hurricanes, tornadoes, with names too long to pronounce or even remember. We slept through our best days. We always slept through the day. We rolled the dice and left nothing behind but a mess. We were poets. Let the poets cry themselves to sleep... 

21- το ασήμαντο post

     
     Πω. Ρε. 21. Θα γίνω. Σε 7 μέρες. Αλλά πρέπει να σκεφτώ πριν απαντήσω γιατί το πρώτο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι 20, να μη πω 19. Μπράβο μου. Όχι? Πως πέρασε έτσι ένας χρόνος (να μη πω δύο αν λάβουμε υπόψη την προηγούμενή μου υπερβολή των 19). Ερωτηματικό ή τελεία να βάλω, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν πήρα ούτε μία πρέφα το πως πέρασε αυτός ο ένας ή δύο χρόνια (αναφερόμενη πάλι στην προηγούμενη υπερβολή, ξέρω, σε κουράζω). Και μη φανταστείς ότι είμαι από τους ανθρώπους που χάνουν την αίσθηση του χρόνου. Ξέρω πολύ καλά πως πέρασε αυτό το χρονικό διάστημα όσο κι αν είναι τέλoς πάντων (είδες το άλλαξα) καθώς έχω μία εκπληκτική, και σπανίως επιλεκτική, μνήμη που καταγράφει τα πάντα, άντε τα πιο σημαντικά έστω με όλο τον υποκειμενισμό που ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός περιέχει. Μάλιστα. Τα ευχάριστα, τα δυσάρεστα, τα δικά μου, των άλλων, τις μαλακίες, τις απιστίες, όλα όλα! Αν κλείσω τα μάτια και σκεφτώ προσεκτικά θυμάμαι πρόσωπα, μυρωδιές, τόπους, ολόκληρες σκηνές με ανθρώπους που από καιρό έχουν χαθεί, ακόμη κι αν κρύωνα ή πεινούσα κάποια δεδομένη στιγμή στο παρελθόν σε χρόνο t=-1sec, γιατί είμαστε και φαν του μεταφυσικού βλέπεις. 

       Αλλά τι έλεγα τόση ώρα που αναρρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος γιατί διαβάζεις αυτή την ανάρτηση (πίζεις στην εξεταστική, ξέρω, όλα τα ξέρω, τα είπαμε μην τα ξαναλέμε)? Α, ναι! Για τον χρόνο. Ε, πέρασε λοιπόν αυτός ο καιρός σαν να ήταν η ζωή ενός άλλου. Για την ακρίβεια ήταν η ζωή ενός άλλου, ενός άλλου ευατού που βγήκε στην επιφάνεια για να πνίξει τον παλιό, και τα κατάφερε με τρόπο δραματικό και ποιητικό εμπνευσμένο από ταινία του Χίτσκοκ (μόλις συνειδητοποίησα ότι το όνομά του περιέχει μέσα τη λέξη κοκ αλλά επειδή δε θέλω να γίνω χυδαία αυτή τη στιγμή, ας πούμε όλοι πως εννοούσα τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και όλα οκ). Τώρα πως γίνεται να ζεις τόση αγάπη και τόση απελπισία? Τόση σιγουριά και τόση αβεβαιότητα? Τόσα πρόσωπα και τόσα προσωπεία? Ποια είμαι γαμώ το κέρατό μου? Και τι, τέλος πάντων, σημαίνει ευτυχία? Τι είναι νωρίς και ποιος ορίζει το αργά? Και ποιος θα ζούσε τη ζωή μου καλύτερα από μένα? Κανένας! Είμαι εδώ, υπερήφανα επιτυχημένη και διακριτικά ανασφαλής. Ζωντανή! Και πάντα αυτό ήταν το πρόβλημά μου: Τα θέλω όλα (και τα θέλω ακόμα)!

      


 Και επειδή σ'αυτή τη σούπα πλέουμε όλοι αγκαλιασμένοι, λέω φέτος να το παίξω μυγάκι ώστε να βγω στην απ' έξω και να μη γιορτάσω γενέθλια. Έτσι. Γιατί θέλω να μην. Ευχαριστώ.

Young.NOT Truths

Being young is vastly overrated. We all make mistakes, we are stubborn and we couldn't give two shits what our parents think, we hate university (or college or school or whatever), we cause shit, we fight, we love, we cry, we give up on believing in a higher power. We're all fucked up and that's the truth, we all come from disfunctional families because no family is perfect; we say things we don't mean, we yell, we scream, we get broken hearts, we get drunk, we have sex -hardcore, sensual, meaningless, just. Grades don't mean a thing anymore, we live on quotes and music that describe our lives and experiences and most importantly, we are tired. We are tired of waking up each morning going wherever and having to encounter the people we hate and trying to love the people we love even more. We get tired of waiting for the text message that's not ever going to come and we get tired of pretending we're fine. Finally we get tired of always having to look for the next one... Whichever "one" we will always think is essential for our so called lives.

On the other hand, being young is easy. All you have to do is not die and find new things -and sex.

I

People said i've changed so much.
Well, here's the honest truth. I grew up.
I stopped letting people push me around all the time.
I learned that you can't always be happy. I accepted reality.


Take a hint. 

οι Περίεργοι

Παλιότερα μια ζήλια με διακατείχε. Μια ζήλια για όσους βρίσκουν την ευτυχία σε μικρά απλά πράγματα. Ή έστω νομίζουν ότι την  βρήκαν έστω και για λίγο. Για όσους γυρνάνε πάλι στη βάση τους και δεν έχουν την ανάγκη να φύγουν. Για όσους νιώθουν πως μια ζωή-επανάληψη θα τους λυτρώσει και αποφασίσανε ότι δεν θέλουν άλλο από το δικό μας ταξίδι. Για όσους αποφασίσανε να κατέβουν από το δικό μας τρένο και να μείνουν στάσιμοι σε ένα και μοναδικό σημείο με μερικές ευχάριστες διακοπές, για να νομίζουν κι αυτοί ότι ζουν. 

Ακούγεται κωμικοτραγικό και ηλίθιο το ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να αρκεστώ κι εγώ σε τόσα λίγα. Να είμαι ευχαριστημένη με δύο-τρία πραγματάκια κι ας λέω μετά από μερικά χρόνια "να, εδώ, τα ίδια". Θα ένιωθα την πληρότητα έστω και για λίγο. Αλίμονο! σε μας, που δεν σβήνει η επιθυμία. Που όλο ψάχνουμε και δεν ησυχάζουμε. Που ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Αχάριστοι. Περίεργοι.

Κάπου εδώ, ακολουθούμε αυτή την άγρια ανάγκη που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια. Που δεν αφήνει τα χέρια μας να ησυχάσουν. Γιατί είμαστε υπερκινητικοί. Περίεργοι. Θέλουμε να ξέρουμε τι υπάρχει πίσω από όλα. Δεν μας φτάνει η βολική και υπέροχη άγνοια, αν και μερικές φορές θα την λαχταρούσαμε. Αυτό είναι που μας κάνει να ανοίγουμε όλες τις κλειστές κουρτίνες και να κοιτάμε τον ήλιο. Που μας κάνει να προσπαθούμε να απομυθοποιήσουμε τα πάντα και κυριότερα, τους πάντες. 

Συγγνώμη κύριε. Εσείς είστε απαθής, όχι εγώ περίεργη.

Mind-stations of a red-shoed girl

Hmmm….

Everyone you meet  on your way, good or bad mannered, asks for some love in any kind of way. I can see it in their eyes some days.

There are things you might want. Dirty ones. Stupid ones. Use tact.  It iIs  the best way not to be characterized as a total disgusting dickhead, asshole.

You might want to say sorry. Do it.  If you see a door closing just before your eyes, don’t let your first thought be spent on receiving hate. It might have been love with an angry face. (?)

He might have changed a lot, came back , expecting things he lost to be found. Things changed, you changed. He might have found shit instead of nice words and hugs. But that was the best thing  she could give him so he can heal his wounds. And she still could see his scared,sad puppy look after they said goodbye. 

Life loved her and she loved life. She could always  see good into bad and fulfill her heart with nice smells and senses. And sometimes she was a bitch. But she did both with passion, love and respect to herself and others. Cause that’s the meaning. That’s what she, and only her, thought Love is.

Passion Pit/ Manners

    "Είμαι ερωτευμένος με τους ανθρώπους" μου είχε πει ένας φίλος. Δεν τον κατάλαβα τότε. Μέχρι που γνώρισα άλλον έναν. "Είμαι ερωτευμένος με τους ανθρώπους" είπε κι αυτός. Ήρθε σαν επιβεβαίωση.

    Είναι τρελοί οι άνθρωποι. Υπάρχει τόσο πάθος μέσα τους. Άλλοι το κρύβουν, άλλοι το δίνουν. Νομίζω πως ξέρω τί είναι το πάθος. Το έχεις σκεφτεί εσύ? Δώσε μια ώθηση στη ζωή σου και άσε την να κυλίσει… Σε κάτι θα έχεις βάλει πάθος. Δεν μπορεί! Ζούμε, αγαπάμε, πληγωνόμαστε, ξαναστεκόμαστε. Βλέπουμε τον εαυτό μας χρόνια πίσω και σκεφτόμαστε «Έτσι ήμουν, έτσι είμαι. Διαφορά καμιά. Διαφορά τεράστια.» Ο καθένας στον δικό του κόσμο κι όμως όλοι συνορεύουν.

    Όμως νιώθω όμορφα για αυτούς τους ανθρώπους που στέκονται τόσο διαφορετικοί ανάμεσα στους άλλους. Θα δώσουν  σημασία στον barman πίσω απ’ την μπάρα και όχι στο πόσο καλό ποτό τους έφτιαξε. Θ’ ακούσουν ένα τραγούδι και θα χορέψουν με το ευτυχισμένο τους ύφος, όχι το επιτηδευμένο για να σε κάνουν να τους προσέξεις. Με όμορφα ποιητικά λόγια θα σου περιγράψουν τη ζωή. Τη δική τους και τη δική σου.

    Μας δίνουν δώρα αυτοί. Απαντούν στα ερωτήματά μας πριν καν τους τα θέσουμε. Ίσως σου είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Δοκίμασέ το! Είναι εκείνοι με την σιωπηλή και ταυτόχρονα κραυγαλέα αύρα που σε κρατάνε τόσο κοντά τους που δεν θες να φύγεις.

      Είναι ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ. Μαζί σου.

     Σου θυμίζουν το μικρό ή μεγάλο πράγμα που σε κάνει μοναδικό. Σου θυμίζουν πόσο όμορφα μάτια έχεις. Ακούνε την καρδιά σου και της απαντάνε όπως πρέπει. Γεύονται κάθε σου συναίσθημα χωρίς εσύ να πεις κουβέντα.

   Είναι όμορφοι αυτοί οι άνθρωποι. Κι όταν σε αποχαιρετούν θες να τους ευχαριστήσεις. Χωρίς να ξέρεις ακριβώς το γιατί. Δεν δέχονται να τους πεις "τιμή μου" αλλά η παρουσία σου δίπλα τους είναι η τιμή γι'αυτούς.

   Να νιώθεις περήφανα που βρίσκεσαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους ακόμη κι αν δεν τους γνωρίζεις. Ακόμα.. Γιατί κάποτε θα γίνει και αυτό. Είμαι σίγουρη!        

Υ.Γ: Όσο αφορά τον τίτλο:  http://www.lagasta.com/2009/03/page/2/