Παλιότερα μια ζήλια με διακατείχε. Μια ζήλια για όσους βρίσκουν την ευτυχία σε μικρά απλά πράγματα. Ή έστω νομίζουν ότι την βρήκαν έστω και για λίγο. Για όσους γυρνάνε πάλι στη βάση τους και δεν έχουν την ανάγκη να φύγουν. Για όσους νιώθουν πως μια ζωή-επανάληψη θα τους λυτρώσει και αποφασίσανε ότι δεν θέλουν άλλο από το δικό μας ταξίδι. Για όσους αποφασίσανε να κατέβουν από το δικό μας τρένο και να μείνουν στάσιμοι σε ένα και μοναδικό σημείο με μερικές ευχάριστες διακοπές, για να νομίζουν κι αυτοί ότι ζουν.
Ακούγεται κωμικοτραγικό και ηλίθιο το ξέρω. Μακάρι να μπορούσα να αρκεστώ κι εγώ σε τόσα λίγα. Να είμαι ευχαριστημένη με δύο-τρία πραγματάκια κι ας λέω μετά από μερικά χρόνια "να, εδώ, τα ίδια". Θα ένιωθα την πληρότητα έστω και για λίγο. Αλίμονο! σε μας, που δεν σβήνει η επιθυμία. Που όλο ψάχνουμε και δεν ησυχάζουμε. Που ποτέ δεν είμαστε ευχαριστημένοι με τίποτα. Αχάριστοι. Περίεργοι.
Κάπου εδώ, ακολουθούμε αυτή την άγρια ανάγκη που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια. Που δεν αφήνει τα χέρια μας να ησυχάσουν. Γιατί είμαστε υπερκινητικοί. Περίεργοι. Θέλουμε να ξέρουμε τι υπάρχει πίσω από όλα. Δεν μας φτάνει η βολική και υπέροχη άγνοια, αν και μερικές φορές θα την λαχταρούσαμε. Αυτό είναι που μας κάνει να ανοίγουμε όλες τις κλειστές κουρτίνες και να κοιτάμε τον ήλιο. Που μας κάνει να προσπαθούμε να απομυθοποιήσουμε τα πάντα και κυριότερα, τους πάντες.
Συγγνώμη κύριε. Εσείς είστε απαθής, όχι εγώ περίεργη.
