-Είδα και την Λ.
έπεσε γέλιο.
-Ωραία ε?
-Καλά ήταν...
-Εγώ στα λεγα γι'αυτό το κορίτσι, αλλά ήσουνα καψούρης και δεν άκουγες.
ενοχλήθηκε.
-Τι δεν άκουγα?
-Πολύ ελεύθερη.
-Τι?
-Ελεύθερη. Σε ενοχλητικό βαθμό πλέον. Είναι φιλεναδάκι μου και τ'αγαπάω, αλλά πάντα μπορούσε.
-Τι μπορούσε?
-Ξέρω γω? Ό,τι να ναι. Να τα μπλέξει με έναν γκουρού και να καπνίζει πούρα χορεύοντας με τα φίδια, να γουστάρει έναν αστροναύτη και να φύγει στο διάστημα, να ερωτευτεί τον Ρονάλντο και να μάθει τρίπλες.
-Μπα. Απ'αυτές ήξερε.
-Βλέπω αγαπητέ μου ότι με τα χρόνια έχουμε γίνει κυνικοί.
-Το είχα πάντα μέσα μου.
-Ε κι αυτή.
τον κοίταξε.
-Ποιά?
-Η Λ. Το είχε μέσα της.
-Το ποιό?
-Το να μην έχει κάποιον στο κεφάλι της μέχρι να βρει κάποιον ίδιο με δαύτην και να είναι και οι δυο ελεύθεροι μέσα στους περιορισμούς τους. Το κουβάλαγε χρόνια. Αυτό ήθελε. Βρήκε το καλό παιδί τον "?" και ησύχασε.
πήγε να τον πάρει από κάτω. ο άλλος το κατάλαβε.
-Μην το παίρνεις προσωπικά. Ο καθένας έχει μέσα του αυτό που πραγματικά γουστάρει. Η Λ. μπορεί να ακολουθούσε σαν σκυλάκι τον γκουρού, τον αστροναύτη, τον Ρονάλντο, εσένα, αλλά τελικά έψαχνε τον "?". Και σ'αυτόν σταμάτησε. Κι εκεί άραξε. Εκεί απ'όπου ξεκίνησε. Τη θυμάσαι όταν τη γνώρισες? Τους τύπους που έκανε παρέα? Τα "καλά παιδιά αλλά λίγο ως πολύ μαλάκες"? Ε, ξέκοψε απ'αυτούς, γνώρισε άλλους, διάφορους και διαφορετικούς, έφτασε στα όρια που είχε βάλει η ίδια στον εαυτό της, είδε ορισμένα από αυτά που ήταν να δει, έκανε ορισμένα από αυτά που ήταν να κάνει, ο κύκλος έκλεισε, πίσω στα δικά μας, "?", ελευθερία, λογική, συναίσθημα, φόβος γιατί πάντα θα βρίσκεται μέσα της και ένα ρίσκο που πάντα θα τον αναιρεί. Και θα δημιουργεί.
σταμάτησε.
-Ή θα καταστρέφει.
-Ναι... Ε και που 'ναι ο μπαμπούλας όταν τον χρειάζεται ρε πούστη?!
είπε, έτσι για να πει κάτι. την απάντηση την ήξερε.
