Είναι κάτι μέρες... από αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις τι θέλεις. Θέλεις να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει να βρεθείτε και να πας τρέχοντας? Θέλεις να βγεις μόνη σου και να κάτσεις να σκεφτείς τι δεν πάει καλά και νιώθεις ότι όλοι και όλα σε πιέζουν και θες να ξεσπάσεις και να φωνάξεις και να κλάψεις και να μην πρέπει να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα που είσαι έτσι? Πόσο δύσκολο είναι (τελικά) να βρεις τις ισορροπίες σου όταν ερωτεύεσαι..? Πώς να μη χάνεις κομμάτια του εαυτού σου όταν το μόνο πράγμα που έχεις στο μυαλό σου είναι εκείνος? Όταν σε ό,τι κάνεις, σε ό,τι σκέφτεσαι έχει την πρώτη θέση? Όταν η διάθεσή σου εξαρτάται από τη δική του? Γιατί όταν εκείνος δε νιώθει όπως εσύ τότε μάλλον είσαι τελείως μόνη σε όλο αυτό. Και ή θα μείνεις να το παλέψεις όσο αντέξεις ή θα φύγεις. Και αυτή η φορά θα είναι η τελευταία.
