Τελικά κανένας... Κανένας δεν αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το χαμηλό επίπεδο που υπάρχει σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο... Ούτε εγώ η ίδια.
Όλοι υποκείμενοι στην ανυπαρξία του ίδιου του μηδαμινού εαυτού τους (μας)... Όλοι το θύμα και ο θύτης στην ίδια σκηνή μιας ζωής φτιαγμένης σε φτηνά σκηνικά, από σκισμένα σεντόνια υφασμένα από ίνες - ψυχές τόσο τεντωμένες, στο όριο σκισήματος.
Κινήσεις μεθοδικές, αργές, επαναληπτικές στον ρυθμό ενός βιαστή. Όλα για το καλύτερο ξεπούλημα. Για την υποτιμημένη αξία που θα πιάσει το ίδιο μας το εγώ όταν θα γίνει συνάλλαγμα στο νόμισμα των χρημάτων, της φήμης, της εξουσίας, της καθημερινότητάς μας με άλλα λόγια, ενός γενικού τίποτα. Το σαράκι που νομίζουμε ότι θα φάει τα απομεινάρια της ψυχής μας, όταν εκείνο τελικά προτιμάει να πεθάνει εγωιστικά μόνο του.
Και τι καταλάβαμε? Να κλαίμε χωρίς δάκρυα, να γελάμε χωρίς γέλιο, να τρώμε ότι σαπίζει αν τ' αφήσεις μόνο του για λίγο και να μισούμε ότι πονάει... Την αλήθεια. Τι ζητάμε?
Αγάπη? Γιατί να πάρουμε αφού δεν την δίνουμε, αφού κανένας δεν δίνει. Είναι ακριβή πέρα από τα δικά μας όρια. Δεν ανταλλάσσεται με την ύλη μας. Ποιος να την δώσει άραγε? Που να βρούμε τους αγγέλους που γι'αυτήν πέθαναν και η σαπίλα τους μετά καλύφθηκε από τους αποικοδομητές που κυβερνάν τον κόσμο και την σκέψη μας?
Απομεινάρια "ζωής". Τρίμματα μιας σκαλισμένης σε ανθρώπινο σώμα καρδιάς... Αυτό είμαστε και αυτό θα μείνουμε αν δεν αλλάξουμε. Οι άγγελοι θα πληρώνουν τον παράδεισο σε μια πουτάνα ενώ οι άνθρωποι θα κερδίζουν την κόλαση σε μια καθημερινή κλήρωση. Ο κόσμος σαν ένας μεγάλος στολισμένος αλλά άνοστος μπoυφές.
Υπόκωφη σιωπή. Αυτός είναι ο κόσμος μας πλέον από τα μάτια μου και όπως τον είδα μπροστά μου καθώς άκουγα το ομότιτλο τραγούδι των ffc. Σας τον παραδίδω.
