το Μπουρδέλο Μέσα Μου... (λέγε με και ερωτική κοινωνία 21ου αι.)

Άνθρωποι δίχως συναίσθημα... 

Nομίζουν πως αγαπούν,

μα θαυμάζουν τον εαυτό τους 

μέσα από άλλων ανθρώπων τα μάτια. 

Δεν αγαπάνε, μα ασύδοτα διψάνε να αγαπηθούν....

Δεν είναι κανείς εδώ να με φιλοξενήσει μοναχά για μια νύχτα.
Τη λίπιντο του κάθε έκφυλου να προσπεράσω...

«Έκφυλη πουτάνα» , λέω στον εαυτό μου
«Λευκό Χάσμα,
…κάτι ανάμεσα σε ζώο και άνθρωπο»

Κορμιά μαζεμένα ,
τρέμουν
πραγματοποιώντας τη τυφλή φαντασία τους.
Ένα φτηνιάρικο όργιο ,
κλέβοντας παραστάσεις αρχαίων ελλήνων ,
μονάχα ερεθισμένα αιδοία και πέη.
Σκληρά πέη νομίζουν
πως ένα καλό γαμήσι θα τους φτάσει σε οργασμό...
Τους λείπει ο αισθησιασμός και η ποιητικότητα του έρωτα.
Σουρεάλ πόρνο εικόνες,
δίχως ρομαντισμό.
Χυδαία λόγια ,
ψεύτικοι οργασμοί.
Χάθηκε η μοναδικότητα της απόλαυσης.
Όλοι μαζί.
Γυμνοί άντρες γυναίκες ,
Κανείς τους ξεχωριστά.
Κανείς με κανέναν.

Η υπέροχη στύση τους με θλίβει...

Σα να χάνεται για λίγα δευτερόλεπτα το κοινό.

Δεν ξέρω για ποιον χειροκροτάνε
και πως είναι δυνατόν,
εγώ να έχω αυτόν το ρόλο;

Χάδια δίχως καμιά προστασία

Είναι τα ήρεμα θηρία που τρώνε τη πόλη μας.

Προτιμάς να γεμίσεις το κεφάλι σου με τις εικόνες 

ενώ θα κάθεσαι αναπαυτικά στη θέση σου γελώντας...

Α δε σου είπα...

Η πρόσκληση έλεγε οτι στην παράσταση συμμετέχουν και οι θεατές... εν τέλει! 

Παρακαλώ μη με λογοκρίνετε για τις λέξεις που χρησιμοποίησα,

η πραγματικότητα είναι ακόμη πιο χυδαία...