The "Game"

Γυρνάω που λες σήμερα το βράδυ σπίτι μου απ'τη βιβλιοθήκη, ως συνήθως τα ακουστηκά σε ρόλο τοίχους ανάμεσα σε μένα και τον έξω κόσμο. Και βάζω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτόν τον καιρό (IAMX - Spit It Out  για όποιον ενδιαφέρεται) και το αυτί μου πιάνει τους εξής στίχους:

" 'Cause it breaks my heart,
If we live this way.
I know people need love,
'Cause them people never play the game..."

Και να σου πω ταυτίστηκα πάρα πολύ, ενώ τους ξέρω τους στίχους την συγκεκριμένη στιγμή έδωσα ιδιαίτερη σημασία, γεγονός που πυροδότησε μετά τις σκέψεις μου οι οποίες άρχισαν σαν τρελές να τρέχουν και να προσπαθώ να τισ φτάσω για να τις βάλω σε τάξη. Η αλήθεια έιναι πως και ακόμη και τώρα που γράφω δεν έχω τελειώσει πλήρως το συμμάζεμα. Τέλως πάντων, ήδη έχω ξεφύγει απ'το θέμα οπότε και ζητάω τη συγχώρεσή σου και επιτέλους σταματάω τις μακρυγορίες.. Εντάξει παίρνω ως δεδομένο οτι κατάλαβες τι λέει ο στίχος έτσι...?Πιάνομαι λοιπόν από την τελευταία λέξη, το παιχνίδι. Μεγάλο πράγμα! Ξεκινάμε από μικροί και μεγαλώνουμε μέσα σε αυτό, μόνοι μας ή και με παρέα παίζει σημαντικό ρόλο στην μεταμόρφωσή μας σε ενήλικα άτομα. Και τότε όμως ακόμα υπάρχει και καθορίζει ίσως την πιο σημαντική σχέση ενός ανθρώπου, αυτή με το αντίθετο φύλο. Κι εκεί είναι που θέλω να τελειώσω πλεόν την εισαγωγή και να μπώ στο ψητό: ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΣΚΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Ξεκινάω από το δεδομένο: τι σου είναι αρνάκι χωρίς λίπος, τι σου είναι γυναίκα χωρίς πιασίματα, τι σου είναι και ζωή χωρίς αγάπη? ε? ναι ξέρω, μαλακίες θα μου πεις, δεν υπάρχει αγάπη στις μέρες μας. Αγαπητέ μου διαφωνώ καθέτως. Ναι, ο καθένας την αντιλαμβάνεται, την δέχεται, την εκφράζει, την εκμεταλλεύεται, την προφέρει διαφορετικά αλλά το θέμα είναι πως βρίσκεται εκεί. Υπάρχει. Και συνεχίζω.. Το πρόβλημα με δαύτην είναι ότι δεν σου έρχεται απρόσκλητη μία ωραία πρωία να σου χτυπήσει την πόρτα, να σε πάρει απ'το χέρι και να σε πάει στο κρυφό ραντεβού που έχει στήσει μεταξύ εσόυ και του νέου σου έρωτα. (Αν και τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν και πολύ γαμάτη φάση αυτή αλλά αγάπη είναι αυτή, ότι γουστάρει κάνει στο κάτω κάτω, γυναίκα δεν είναι? :-P) Πρέπει να την κυνηγήσεις. Για να μήν παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να γίνεις καμιά υστέρο και να βλέεις σε όποιον σταθεί μπροστά σου τον Ρωμαίο. Αυτόν δεν θα γίνει σε διαβεβαιώ. Normal πράγματα, προσγειωμένο και με την κατάλληλη δόση ρεαλισμού. Τώρα θα μου πεις "πως να την κηνυγήσω ρε φίλε άμα δεν την βρω πρώτα?" Και εδώ είναι που μπαίνει το παιχνίδι! Τι έγινε ρε παιδιά, που πήγε το φλερτ? Στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα και απ'οτι το κόβω θα είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξαναγυρνάει ποτέ. Γιατί ρε συ? Από που προέκυψε αυτό? Τι φοβόμαστε πλέον τόσο πολύ που μας κομπλάρει να πλησιάσουμε τον άλλον τόσο πολύ? Δεν φαγκώνει άνθρωπος είναι! Ακούω συνέχεια πάραπονα τύπου "μα που πήγαν όλοι οι άντρες?" Γυναικούλες. Δεν κατάλαβα κυρία μου, εσύ ποδαράκια και μιλιά δεν έχεις να πας να του μιλήσεις? Γιατί πρέπει πάντα να έρχεται αυτός δεν κατάλαβα? "αααα όχι εγω δεν κάνω τέτοια, αν θέλει να με κυνηγήσει αυτός" Ναι οκ, ας μην ισοπεδώσουμε τελέιως την έννοια του "κηνυγού" του άντρα και του "θύματος" της γυναίκας αλλά οι καιροί άλλαξαν πλέον! Δεν είναι ντροπή να δείξεις το ενδιαφέρον σου! Πάρε πρωτοβουλία εσύ, και ο άλλος άνθρωπος είναι ντρέπεται όσο κι εσύ. Όχι σε βλέπω με βλέπεις, καρφωνόμαστε και οι 2 και μετα από μία βδομάδα καθημερινής επανάληψης του ίδιου σκηνικού το μόνο που έχουμε καταγε΄ρει είναι να στραωολαιμίασουμε από το πολυ κοίταγμα και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου. Φαίνεται με γουστάρεις. Στο δείχνω μου αρέσεις. Γιατί μένουμε στάσιμοι λοιπόν? Γιατί φοβόμαστε. Και τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάσε κι εσύ κι εγώ? Την απόρριψη. Μεγάλη τσούλα αυτή, μας έχει κάνει  να ζηλεύουμε και τον ίσκιο μας, μήπως δείχνει πιο ωραίος απο εμάς. Και εντάξει με το σκηνικό που περιέγραψα είναι φανερό οτι απόρριψη δεν θα υπάρξει -τουλα΄χιστον όχι άμεσα- αφού το ενδιαφέρον είναι εμφανές και αμοιβαίο. Αλλά άντε, πες οτι πας εκεί του μιλας και σου ρίχνει άκυρο. Και? Ξέρω, καταστράφηκες, δεν θα μπορέσεις να ξαναμιλήσεις σε αγόρι ποτέ και η αυτοπεποίθησή σου είναι λιγότερη και από αυτή της Μαρίας της άσχημης. Και αυτή όμως τώρα που το σκέφτομαι αν γνωρίζω καλά γιατί δεν το έβλεπα κιόλας το σιριαλ, τον τύλιξε τον μορφονιό! Αυ΄τη πως το έκανε δηλαδή κι εσύ όχι? Δεν είχε τίποτα να χάσει, να πως το έκανε. Αυτό που πρέπει να κατλάβεις εέιναι ότι κι εσύ δεν έχεις τίποτα απολύτως να χάσεις. Ίσα ίσα που έχεις να κερδίσεις και μία παραπάνω εμπειρία και να πεις "τουλάχιστον εγώ προσπάθησα, άρπαξα την ευκαιρία κι ας μη μου βγήκε όπως το ήθελα τελικά". Γιατί έτσι τουλάχιστον ξέρεις την κατάληξη του πράγματος! Άμα δεν κάνεις την αρχή πως θα μάθεις το τέλος? Και πάλι δεν είναι το τέλος που μετράει αλλά το ενδιάμεσο, τι θα κερδίσεις εσύ από την όλη διαδικασία, και που εδω κολλάει και η αγάπη που έλεγα στην αρχή διότι η αγάπη δεν είναι κεραυνοβόλα που λένε αλλά αναπτύσσεται. Και για να αναπτυχθεί κάτι πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από μία αρχή, το ερωτικό παιχνίδι δηλαδή. Γι'αυτό την επόμενη φορά που θα κάτσεις να περιμένεις μήπως σε παρεί τελικά τηλέφωνο, σήκωσε το ακουστηκό και πάρε εσύ. Την επόμενη φορά που θα καρφωθείτε στη βιβλιοθήκη, πάρε τα ποδαράκια σου, βγες από την αίθουσα αναμονής και πανε μίλα.Κι αν φας πόρτα δεν έγινε και τίποτα, στην ουσία αυτός έχασε κιόλας! Ας αφήσουμε λοιπόν όλες τις ανασφάλειες της εποχής κατά μέρος κι ας έχουμε κατά νου ότι το φλερτ δεν είναι τέχνη όπως λένε μερικοί, αλλά μία διαδικασία τόσο απλή και αθώα, όσο το να παέι ένα παιδάκι σε ένα άλλο στο πάρκο και να του πει "γεια, θέλεις να γίνουμε φίλοι?".

Σε όλους όσους διστάζουν και δεν παίρνουν εύκολα ρίσκα, ελπίζω έστω και λίγο να σας έπεισα! Αλλά και σε μένα κάποια έυσημα που μπόρεσα και έπεισα πρώτα τον εαυτό μου για όλα τα πραπάνω! Αφού μπορώ εγώ, μπορεί και το ασχημόπαπο! :P 

Τσίου και Καληνύχτα!