Πφφφ... Και να εδώ κάθομαι μόνη μου στο γραφείο προσποιούμενη ότι διαβάζω για την εξεταστική που ξεκινάει σε λίγες μέρες. Κι όμως η σκέψη μου μόνο στη γεωφυσική δεν είναι... Τα έχω κάνει θάλασσα με τα θέλω μου νομίζω. Και την ζωή μου γενικά. Μάλλον περνάω μία από αυτές τις "φάσεις" εσωτερικής αναζήτησης και καλά και έχω φρικάρει. Ή απλά δεν είμαι ευχαριστημένη απο τη ζωή μου. Αυτό με τρομάζει πιο πολύ και ως γνωστό δειλό ανθρώπινο ον που είμαι θα προσποιιθώ ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και θα προχωρήσω στο επόμενο σενάριο. Σ'ολη μου τη ζωή έψαχνα κοσμολογικά για νόημα στις πράξεις και στην κατάσταση που αποκαλώ ζωή μου. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η μακρινή εστίαση μου έδινε ευχαρίστηση, αλλά τώρα πλεόν νιώθω ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσω το σύμπαν ενός μοναχά μυαλού. Του δικού μου. Και από που να αρχίσω δηλαδή?! Είμαι σε μια ευθεία και ψάχνω να βρω την άκρη και το τέλος. Άτοπο. Η ευθεία δεν έχει αρχή ούτε τέλος ακριβώς σαν τη βιβλιοθήκη του μυαλού μου. Πανικός! Αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που αφήνω έτσι εύκολα τα πράγματα να περνάνε, πλησιάζω και πιάνω ένα βιβλίο απο την βιβλιοθήκη αυτή. "Στόχοι", βαρύγδουπος τίτλος. Άμα το ανοίξω θα βρώ μέσα τα κλασικά εικονογραφημένα ποιηματάκια που λέω σε όλους. Θέλω να τελειώσω την Γεωλογία και να κάνω μεταπτυχιακό στο εξωτερικό στους εναλλακτικούς τρόπους διαχείρησης των γεωλογικών πόρων. Και ένα δεύτερο ίσως στην υδρογεωλογία-ωκεανολογία. Μετά θα βρώ κάπου δουλειά -στο εξωτερικό πάντα σιγά μη γθρίσω σε αυτήν την κωλοχώρα που δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα- όπου θα ασχολούμαι με την έρευνα. Κι έτσι θα κάνω τον κόσμο καλύτερα.. Και καλά. Αυτά είναι τα μεγαλεπίβολα σχέδια για το μέλλον μου λοιπόν. Ή τουλάχιστον ήταν... Όσοι με ξέρουν θα ρωτήσουν "και καλά όλα αυτά με τον χορό τι θα κάνεις? θα τον αφήσεις τελείως?" Αγαπητέ μου μόλις ρώτησες αυτό που εδώ και κάτι μήνες τρέμω να ρωτήσω μόνη μου τον εαυτό μου. Συγχαρητήρια λοιπόν, κάποιος έπρεπε να με ταρακουνήσει! Βασικά πάντα είχα έναν έρωτα με τον χορό, το σύγχρονο συγκεκριμένα αλλά λόγω των πανελληνίων και του π΄ρωτου έτους στο πανεπιστήμιο, το άφησα σαν μία ανάμνηση πριν 2 χρόνια. Και φτάνω στο φέτος όπου αποφασίζω να το αναστήσω ως χόμπυ και γράφομαι σε μια σχολή χορού. Ένας γνωστός μου πάντα έλεγε ότι η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους -α ρε ισίδωρε εσύ και οι φιλοσοφίες σου!- οπότε θα συμμεριστώ στο σημείο αυτό την αποψή του και θα πω ότι ναι, είμαι καλή, έχω έκφραση και τεχνική και το γουστάρω πολύ να χορεύω. Εξάλλου είναι κάτι που έκανα απο 3 χρονών και συνέχεια, με το μόναδικό διάλειμμα αυτό των 2 ετών. Ο χορός είναι το προσωπικό μου καταφύγιο, εκεί όπου μπορώ να εκφραστώ τόσο ελύθερα και να πω τόσα πολλά πράγματα χωρίς να ανοίξω καν το στόμα μου, που όμως μόνο αυτοί που πραγματικά στροφάρουν θα με καταλάβουν. Ή έστω έχουν μία κάποια σχέση με την τέχνη... Είναι το δικό μου μέσο επικοινωνίας. Και τέλος πάντων αρκετά μακρυγόρησα και συγχωρέστε με αλλά πορώνομαι, εμμονή είναι αυτή! Και αυτό που λες φάνηκε στην τάξη και να σου μετά από ένα μήνα μου ζητάνε να μπω στην επαγγελματική ομάδα και να κάνω εντατικά μαθήματα. Και φυσικά εγώ πετάω απ'την χαρά μου και δέχομαι. Εντάξει έγινε ένς μικρος χαμός στο σπίτι επειδή ο μπαμπάς φοβήθηκε βλέπεις μην παρατήσω τη σχολή για τον χορό ο οποίος όπως λέει δεν έχει μέλλον και δε θα με βοηθήσει να προχωρήσω στη ζωή μου. Και εγώ άνετα τον διαβεβαίωσα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί... Χαχαχαχαχαχαχαχαχα (evil laugh) Εσύ ήσουν που τό πες? Άντε τρέχα να το πάρεις πίσω τώρα βλάκα! Ανάμεσα σε 2 θέλω, εκ διαμέτρου αντίθετα, στέκομαι τώρα και δεν ξέρω προς τα που να βαδίσω. Προς τη σίγουρη επαγγελματική μου αποκατάσταση και την μερική μου ευτυχία ή προς το μεγάλο μου πάθος αλλά και την πολύ πιθανή ανεργία που το συνοδεύει? Και εκτός από τον προβληματισμό μου αυτόν καθαυτόν, έχω και τους πόσους γνωστούς να μου λένε "αν είναι αν παρτήσεις τη σχολή κάντο γρήγορα", άτομα τα οποία και αυτοί παρατήσαν τις σχολές τους -θετικές επιστήμες όλοι, τυχαίο?- για να κηνυγήσουν το χόμπυ τους που τους έγινε λατρεία. Τι σκατά, τα έχει βάλει η τέχνη με την επιστήμη μου φαίνεται και βάλθηκε να τις πάρει τα "παιδιά" της! Μαμά, δε θέλω να μεγαλώσω. Θέλω να μείνω παιδί και να μπορώ να τα κάνω όλα, να μην έχω να διαλέξω σε ένα και μόνο "κάτι" στο οποίο θα πρέπει να στηρίζομαι για όλη την υπόλοιποη ζωή μου και ίσως, πολύ αργότερα, να πρέπει να συντηρώ και άλλα άτομα μέσω αυτού. Το ξέρω, θα παλέυω κανα εξάμηνο ακόμα μέχρι να βρω προς σε ποια άκρη της ευθείας θα χαράξω την πορεία μου. Μέχρι τότε, ας απολάυσω αυτό το γλυκό βασανiστήριο της αβεβαιότητας μου...
