The "Game"

Γυρνάω που λες σήμερα το βράδυ σπίτι μου απ'τη βιβλιοθήκη, ως συνήθως τα ακουστηκά σε ρόλο τοίχους ανάμεσα σε μένα και τον έξω κόσμο. Και βάζω ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια αυτόν τον καιρό (IAMX - Spit It Out  για όποιον ενδιαφέρεται) και το αυτί μου πιάνει τους εξής στίχους:

" 'Cause it breaks my heart,
If we live this way.
I know people need love,
'Cause them people never play the game..."

Και να σου πω ταυτίστηκα πάρα πολύ, ενώ τους ξέρω τους στίχους την συγκεκριμένη στιγμή έδωσα ιδιαίτερη σημασία, γεγονός που πυροδότησε μετά τις σκέψεις μου οι οποίες άρχισαν σαν τρελές να τρέχουν και να προσπαθώ να τισ φτάσω για να τις βάλω σε τάξη. Η αλήθεια έιναι πως και ακόμη και τώρα που γράφω δεν έχω τελειώσει πλήρως το συμμάζεμα. Τέλως πάντων, ήδη έχω ξεφύγει απ'το θέμα οπότε και ζητάω τη συγχώρεσή σου και επιτέλους σταματάω τις μακρυγορίες.. Εντάξει παίρνω ως δεδομένο οτι κατάλαβες τι λέει ο στίχος έτσι...?Πιάνομαι λοιπόν από την τελευταία λέξη, το παιχνίδι. Μεγάλο πράγμα! Ξεκινάμε από μικροί και μεγαλώνουμε μέσα σε αυτό, μόνοι μας ή και με παρέα παίζει σημαντικό ρόλο στην μεταμόρφωσή μας σε ενήλικα άτομα. Και τότε όμως ακόμα υπάρχει και καθορίζει ίσως την πιο σημαντική σχέση ενός ανθρώπου, αυτή με το αντίθετο φύλο. Κι εκεί είναι που θέλω να τελειώσω πλεόν την εισαγωγή και να μπώ στο ψητό: ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΙ ΣΚΑΤΑ ΜΕ ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Ξεκινάω από το δεδομένο: τι σου είναι αρνάκι χωρίς λίπος, τι σου είναι γυναίκα χωρίς πιασίματα, τι σου είναι και ζωή χωρίς αγάπη? ε? ναι ξέρω, μαλακίες θα μου πεις, δεν υπάρχει αγάπη στις μέρες μας. Αγαπητέ μου διαφωνώ καθέτως. Ναι, ο καθένας την αντιλαμβάνεται, την δέχεται, την εκφράζει, την εκμεταλλεύεται, την προφέρει διαφορετικά αλλά το θέμα είναι πως βρίσκεται εκεί. Υπάρχει. Και συνεχίζω.. Το πρόβλημα με δαύτην είναι ότι δεν σου έρχεται απρόσκλητη μία ωραία πρωία να σου χτυπήσει την πόρτα, να σε πάρει απ'το χέρι και να σε πάει στο κρυφό ραντεβού που έχει στήσει μεταξύ εσόυ και του νέου σου έρωτα. (Αν και τώρα που το σκέφτομαι θα ήταν και πολύ γαμάτη φάση αυτή αλλά αγάπη είναι αυτή, ότι γουστάρει κάνει στο κάτω κάτω, γυναίκα δεν είναι? :-P) Πρέπει να την κυνηγήσεις. Για να μήν παρεξηγηθώ, δεν εννοώ να γίνεις καμιά υστέρο και να βλέεις σε όποιον σταθεί μπροστά σου τον Ρωμαίο. Αυτόν δεν θα γίνει σε διαβεβαιώ. Normal πράγματα, προσγειωμένο και με την κατάλληλη δόση ρεαλισμού. Τώρα θα μου πεις "πως να την κηνυγήσω ρε φίλε άμα δεν την βρω πρώτα?" Και εδώ είναι που μπαίνει το παιχνίδι! Τι έγινε ρε παιδιά, που πήγε το φλερτ? Στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα και απ'οτι το κόβω θα είναι από τις περιπτώσεις που δεν ξαναγυρνάει ποτέ. Γιατί ρε συ? Από που προέκυψε αυτό? Τι φοβόμαστε πλέον τόσο πολύ που μας κομπλάρει να πλησιάσουμε τον άλλον τόσο πολύ? Δεν φαγκώνει άνθρωπος είναι! Ακούω συνέχεια πάραπονα τύπου "μα που πήγαν όλοι οι άντρες?" Γυναικούλες. Δεν κατάλαβα κυρία μου, εσύ ποδαράκια και μιλιά δεν έχεις να πας να του μιλήσεις? Γιατί πρέπει πάντα να έρχεται αυτός δεν κατάλαβα? "αααα όχι εγω δεν κάνω τέτοια, αν θέλει να με κυνηγήσει αυτός" Ναι οκ, ας μην ισοπεδώσουμε τελέιως την έννοια του "κηνυγού" του άντρα και του "θύματος" της γυναίκας αλλά οι καιροί άλλαξαν πλέον! Δεν είναι ντροπή να δείξεις το ενδιαφέρον σου! Πάρε πρωτοβουλία εσύ, και ο άλλος άνθρωπος είναι ντρέπεται όσο κι εσύ. Όχι σε βλέπω με βλέπεις, καρφωνόμαστε και οι 2 και μετα από μία βδομάδα καθημερινής επανάληψης του ίδιου σκηνικού το μόνο που έχουμε καταγε΄ρει είναι να στραωολαιμίασουμε από το πολυ κοίταγμα και δεν ξέρω ούτε το όνομά σου. Φαίνεται με γουστάρεις. Στο δείχνω μου αρέσεις. Γιατί μένουμε στάσιμοι λοιπόν? Γιατί φοβόμαστε. Και τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάσε κι εσύ κι εγώ? Την απόρριψη. Μεγάλη τσούλα αυτή, μας έχει κάνει  να ζηλεύουμε και τον ίσκιο μας, μήπως δείχνει πιο ωραίος απο εμάς. Και εντάξει με το σκηνικό που περιέγραψα είναι φανερό οτι απόρριψη δεν θα υπάρξει -τουλα΄χιστον όχι άμεσα- αφού το ενδιαφέρον είναι εμφανές και αμοιβαίο. Αλλά άντε, πες οτι πας εκεί του μιλας και σου ρίχνει άκυρο. Και? Ξέρω, καταστράφηκες, δεν θα μπορέσεις να ξαναμιλήσεις σε αγόρι ποτέ και η αυτοπεποίθησή σου είναι λιγότερη και από αυτή της Μαρίας της άσχημης. Και αυτή όμως τώρα που το σκέφτομαι αν γνωρίζω καλά γιατί δεν το έβλεπα κιόλας το σιριαλ, τον τύλιξε τον μορφονιό! Αυ΄τη πως το έκανε δηλαδή κι εσύ όχι? Δεν είχε τίποτα να χάσει, να πως το έκανε. Αυτό που πρέπει να κατλάβεις εέιναι ότι κι εσύ δεν έχεις τίποτα απολύτως να χάσεις. Ίσα ίσα που έχεις να κερδίσεις και μία παραπάνω εμπειρία και να πεις "τουλάχιστον εγώ προσπάθησα, άρπαξα την ευκαιρία κι ας μη μου βγήκε όπως το ήθελα τελικά". Γιατί έτσι τουλάχιστον ξέρεις την κατάληξη του πράγματος! Άμα δεν κάνεις την αρχή πως θα μάθεις το τέλος? Και πάλι δεν είναι το τέλος που μετράει αλλά το ενδιάμεσο, τι θα κερδίσεις εσύ από την όλη διαδικασία, και που εδω κολλάει και η αγάπη που έλεγα στην αρχή διότι η αγάπη δεν είναι κεραυνοβόλα που λένε αλλά αναπτύσσεται. Και για να αναπτυχθεί κάτι πρέπει πρώτα να ξεκινήσει από μία αρχή, το ερωτικό παιχνίδι δηλαδή. Γι'αυτό την επόμενη φορά που θα κάτσεις να περιμένεις μήπως σε παρεί τελικά τηλέφωνο, σήκωσε το ακουστηκό και πάρε εσύ. Την επόμενη φορά που θα καρφωθείτε στη βιβλιοθήκη, πάρε τα ποδαράκια σου, βγες από την αίθουσα αναμονής και πανε μίλα.Κι αν φας πόρτα δεν έγινε και τίποτα, στην ουσία αυτός έχασε κιόλας! Ας αφήσουμε λοιπόν όλες τις ανασφάλειες της εποχής κατά μέρος κι ας έχουμε κατά νου ότι το φλερτ δεν είναι τέχνη όπως λένε μερικοί, αλλά μία διαδικασία τόσο απλή και αθώα, όσο το να παέι ένα παιδάκι σε ένα άλλο στο πάρκο και να του πει "γεια, θέλεις να γίνουμε φίλοι?".

Σε όλους όσους διστάζουν και δεν παίρνουν εύκολα ρίσκα, ελπίζω έστω και λίγο να σας έπεισα! Αλλά και σε μένα κάποια έυσημα που μπόρεσα και έπεισα πρώτα τον εαυτό μου για όλα τα πραπάνω! Αφού μπορώ εγώ, μπορεί και το ασχημόπαπο! :P 

Τσίου και Καληνύχτα!

Memories

You can just feel the details.

The bits and pieces you never bothered to put into words.

And you can feel these extreme moments, too.

Even if you don't want to.

You put these together and you get the feel of a person.

Enough to know how much you miss them.

Dedicated to the blurry image of...who?

Decisions

Πφφφ... Και να εδώ κάθομαι μόνη μου στο γραφείο προσποιούμενη ότι διαβάζω για την εξεταστική που ξεκινάει σε λίγες μέρες. Κι όμως η σκέψη μου μόνο στη γεωφυσική δεν είναι... Τα έχω κάνει θάλασσα με τα θέλω μου νομίζω. Και την ζωή μου γενικά. Μάλλον περνάω μία από αυτές τις "φάσεις" εσωτερικής αναζήτησης και καλά και έχω φρικάρει. Ή απλά δεν είμαι ευχαριστημένη απο τη ζωή μου. Αυτό με τρομάζει πιο πολύ και ως γνωστό δειλό ανθρώπινο ον που είμαι θα προσποιιθώ ότι δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο και θα προχωρήσω στο επόμενο σενάριο. Σ'ολη μου τη ζωή έψαχνα κοσμολογικά για νόημα στις πράξεις και στην κατάσταση που αποκαλώ ζωή μου. Και η αλήθεια είναι ότι αυτή η μακρινή εστίαση μου έδινε ευχαρίστηση, αλλά τώρα πλεόν νιώθω ότι ήρθε η ώρα να εξερευνήσω το σύμπαν ενός μοναχά μυαλού. Του δικού μου. Και από που να αρχίσω δηλαδή?! Είμαι σε μια ευθεία και ψάχνω να βρω την άκρη και το τέλος. Άτοπο. Η ευθεία δεν έχει αρχή ούτε τέλος ακριβώς σαν τη βιβλιοθήκη του μυαλού μου. Πανικός! Αλλά επειδή δεν είμαι άνθρωπος που αφήνω έτσι εύκολα τα πράγματα να περνάνε, πλησιάζω και πιάνω ένα βιβλίο απο την βιβλιοθήκη αυτή. "Στόχοι", βαρύγδουπος τίτλος. Άμα το ανοίξω θα βρώ μέσα τα κλασικά εικονογραφημένα ποιηματάκια που λέω σε όλους. Θέλω να τελειώσω την Γεωλογία και να κάνω μεταπτυχιακό στο εξωτερικό στους εναλλακτικούς τρόπους διαχείρησης των γεωλογικών πόρων. Και ένα δεύτερο ίσως στην υδρογεωλογία-ωκεανολογία. Μετά θα βρώ κάπου δουλειά -στο εξωτερικό πάντα σιγά μη γθρίσω σε αυτήν την κωλοχώρα που δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα- όπου θα ασχολούμαι με την έρευνα. Κι έτσι θα κάνω τον κόσμο καλύτερα.. Και καλά. Αυτά είναι τα μεγαλεπίβολα σχέδια για το μέλλον μου λοιπόν. Ή τουλάχιστον ήταν... Όσοι με ξέρουν θα ρωτήσουν "και καλά όλα αυτά με τον χορό τι θα κάνεις? θα τον αφήσεις τελείως?" Αγαπητέ μου μόλις ρώτησες αυτό που εδώ και κάτι μήνες τρέμω να ρωτήσω μόνη μου τον εαυτό μου. Συγχαρητήρια λοιπόν, κάποιος έπρεπε να με ταρακουνήσει! Βασικά πάντα είχα έναν έρωτα με τον χορό, το σύγχρονο συγκεκριμένα αλλά λόγω των πανελληνίων και του π΄ρωτου έτους στο πανεπιστήμιο, το άφησα σαν μία ανάμνηση πριν 2 χρόνια. Και φτάνω στο φέτος όπου αποφασίζω να το αναστήσω ως χόμπυ και γράφομαι σε μια σχολή χορού. Ένας γνωστός μου πάντα έλεγε ότι η μετριοφροσύνη είναι για τους μέτριους -α ρε ισίδωρε εσύ και οι φιλοσοφίες σου!- οπότε θα συμμεριστώ στο σημείο αυτό την αποψή του και θα πω ότι ναι, είμαι καλή, έχω έκφραση και τεχνική και το γουστάρω πολύ να χορεύω. Εξάλλου είναι κάτι που έκανα απο 3 χρονών και συνέχεια,  με το μόναδικό διάλειμμα αυτό των 2 ετών.  Ο χορός είναι το προσωπικό μου καταφύγιο, εκεί όπου μπορώ να εκφραστώ τόσο ελύθερα και να πω τόσα πολλά πράγματα χωρίς να ανοίξω καν το στόμα μου, που όμως μόνο αυτοί που πραγματικά στροφάρουν θα με καταλάβουν. Ή έστω έχουν μία κάποια σχέση με την τέχνη... Είναι το δικό μου μέσο επικοινωνίας. Και τέλος πάντων αρκετά μακρυγόρησα και συγχωρέστε με αλλά πορώνομαι, εμμονή είναι αυτή! Και αυτό που λες  φάνηκε στην τάξη και να σου μετά από ένα μήνα μου ζητάνε να μπω στην επαγγελματική ομάδα και να κάνω εντατικά μαθήματα. Και φυσικά εγώ πετάω απ'την χαρά μου και δέχομαι. Εντάξει έγινε ένς μικρος χαμός στο σπίτι επειδή ο μπαμπάς φοβήθηκε βλέπεις μην παρατήσω τη σχολή για τον χορό ο οποίος όπως λέει δεν έχει μέλλον και δε θα με βοηθήσει να προχωρήσω στη ζωή μου. Και εγώ άνετα τον διαβεβαίωσα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί... Χαχαχαχαχαχαχαχαχα (evil laugh) Εσύ ήσουν που τό πες? Άντε τρέχα να το πάρεις πίσω τώρα βλάκα! Ανάμεσα σε 2 θέλω, εκ διαμέτρου αντίθετα, στέκομαι τώρα και δεν ξέρω προς τα που να βαδίσω. Προς τη σίγουρη επαγγελματική μου αποκατάσταση και την μερική μου ευτυχία ή προς το μεγάλο μου πάθος αλλά και την πολύ πιθανή ανεργία που το συνοδεύει? Και εκτός από τον προβληματισμό μου αυτόν καθαυτόν, έχω και τους πόσους γνωστούς να μου λένε "αν είναι αν παρτήσεις τη σχολή κάντο γρήγορα", άτομα τα οποία και αυτοί παρατήσαν τις σχολές τους -θετικές επιστήμες όλοι, τυχαίο?- για να κηνυγήσουν το χόμπυ τους που τους έγινε λατρεία. Τι σκατά, τα έχει βάλει η τέχνη με την επιστήμη μου φαίνεται και βάλθηκε να τις πάρει τα "παιδιά" της! Μαμά, δε θέλω να μεγαλώσω. Θέλω να μείνω παιδί και να μπορώ να τα κάνω όλα, να μην έχω να διαλέξω σε ένα και μόνο "κάτι" στο οποίο θα πρέπει να στηρίζομαι για όλη την υπόλοιποη ζωή μου και ίσως, πολύ αργότερα, να πρέπει να συντηρώ και άλλα άτομα μέσω αυτού. Το ξέρω, θα παλέυω κανα εξάμηνο ακόμα μέχρι να βρω προς σε ποια άκρη της ευθείας θα χαράξω την πορεία μου. Μέχρι τότε, ας απολάυσω αυτό το γλυκό βασανiστήριο της αβεβαιότητας μου...

Unbridled Passion

I feel the warmth of your hand as i cover it with mine. Your moist, warm breath on my chest. Your mouth tracing my body, i begin to feel shivers erupt inside of me! Uncontrollably, i reach for you.... Aching for your touch, anticipating your every move. Our bodies mold together so perfectly. Your lips softly brushing mine, making their way on a downward journey... I tremble as they reach their destination! Your name tumbling from my lips, my want and need for you overpowering me. Your scent intoxicates me... We lie, spent, in each others arms, holding one another close, hearts beating as one...

relationshits

- Do you phone her? Beg her to come back?

- Yes.

- You're a piece of shit!

- Deception is brutal, i'm not pretending otherwise...

- How? How does it work? How do you do this to someone?

- I fell in love with her...

- As if you had no choice? There's a moment. There's always a moment. "I can do this, i can give in to this or i can resist it". I don't know when your moment was but i bet you there was one...Can i still see you? Fucking answer me can i at least see you?!

- I can't see you. If i see you i'll never leave you, never get over you.

- What will you do if i find someone else?

- Be jealous.

- You still fancy me?

- Of course.

- You're lying... I've been you. I amuse you but i bore you, you've grown sick of me even now with every moment you lose more and more of your interest...

- No. No. NO!

- You did love me?

- I'll always love you, i hate hurting you.

- Then why are you?

- 'Cause i'm selfish... And i think i'll be happier with her.

- You won't. You'll miss me. Noone will ever love you as much as i do. 

- I know. There's the problem you see...

- Why isn't love enough?

- It is... Don't you see? I just cannot bear it!

Restless

Σκατά. 2 μέρες τώρα, από τότε που συναντηθήκαμε τελευταία φορά, τρέχω και δεν φτάνω. Σχολή, εκδρομή, σεμινάριο χορού, διάβασμα και λίγο έξω. Κι έτσι φτάσαμε στο σήμερα, ημέρα νούμερο 3. Σεμινάριο τέλος. Σχολή τέλος για τη βδομάδα. Διάβασμα... ας είμαι ειλκρινής, βαριέμαι. Κι έτσι το μυαλό μου αφέθηκε ξανά ελεύθερο να πλανηθεί στα απάτητα εδάφη του. Εκεί ακριβώς όπου βρίσκεσαι εσύ! Ξέρω τι παιχνίδι παίζεις... Αλλά είπα να παίξω κι εγώ με τους δικούς σου κανόνες, να δούμε ποιός  και καλά θα "λιγίσει" πρώτος. Ναι ξέρω, είναι χαζοπαιχνιδάκια αυτά αλλά δε μου δίνεις άλλη επιλογή! Έχουμε και μια περηφάνια να προστατέψουμε βλέπεις... Κι έχουμε κι εναν εγωισμό μέχρι τον Θεό επίσης! Αλλά καλά εσύ, εγώ να δούμε πόσο θα αντέξω! Και καλά το παίζω δύσκολη... Μαλακίες δηλαδή, είναι κοινό μυστικό ότι αύριο θα σε πάρω τηλέφωνο ΠΑΛΙ εγώ. Αλλά έτσι είμαστε εμείς οι "ευαίσθητοι" τι να κάνουμε. Ως τότε... Γαμημένο κινητό! Χτύπα! 

New

Χμ... Blog. Δεν το είχα σκεφτεί είναι η αλήθεια! Είχα πάρει εδώ και καιρό μάτι διάφορους γνωστούς που "blogαραν" και είπα να αντιγράψω κι εγω! Και τώρα τι? Ό,τι σου ρχεται στο μυαλό που δεν μπορείς να το πεις πουθενά εκτός από τον εαυτό σου, ξεσπάς στο πληκτρολόγιο και το αφήνεις σαν ίχνη εδω. Το διαβάζουν οι υπόλοιποι κι έτσι σου φεύγει το βάρος, ξαλαφρώνεις, και νιώθεις καλύτερα. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ δηλαδη. Και έτσι νιώθεις καλά ας πούμε? Υποθέτω. Θα δείξει...