We're going nowhere. And we're going there fast!

Σκέψου! Μα μη σκεφτείς.

Ζήσε! Μα μη χαθείς.

Υπάρχουν φορές που αντιλαμβάνεσαι πράγματα, πρόσωπα, καταστάσεις με απεριόριστη αφέλεια. Πέφτεις με τη μία, πως το λένε, ψαρώνεις. Πιστεύεις πραγματικά ότι είναι αλήθεια. "Ρε πούστη όχι, αυτή τη φορά δεν είμαι κορόιδο, αφού το βλέπω, ισχύει-συμβαίνει-γίνεται!" Και αυτό γιατί ο μοναδικός τρόπος να προστατέψεις τον εαυτό σου είναι αυτός. Να πιστέψεις. Τώρα κάπου σε μπέρδεψα έτσι? Περίμενες να πω το αντίθετο. Ήρθε η ώρα όμως να αλλάξεις ξέρεις. Γιατί ακόμα κι αν δεν αλλάξεις εσύ, ο κόσμος γύρω σου αλλάζει. Και γίνεται ακόμη χειρότερος, πιο δύσκολος, πιο περίπλοκος, πιο  (...) . Ετοιμάσου. 

Προσεχώς: Κύκλους κάνει το μυαλό μου.

"Success"

I couldn't wait for success so i went ahead without it. All it takes is one decision. Then why is it so hard? Remember: Less is more but not the best you ever had. So now, what happens when you are unwillingly mine? 

The outcome of the war inside my mind will tell, as the heart is a lonely hunter and now i'm yours pray. But, if we are to take off through THAT door i'd like to get to know you more. 

I feel kind of alone, too, but since i am of the belief "try anything at least once", i stay. Not completely somenthing simple, just my indecessiveness. My manic and I. And let the game begin.! Let me see how long you last.  

I will drive to your limit if you show me your end behaviour. This time, i'll reach out and touch faith. Faith that will help us through...

Το Παραμύθι

Τελικά κανένας... Κανένας δεν αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό το χαμηλό επίπεδο που υπάρχει σ' αυτόν τον άθλιο κόσμο... Ούτε εγώ η ίδια. 

Όλοι υποκείμενοι στην ανυπαρξία του ίδιου του μηδαμινού εαυτού τους (μας)... Όλοι το θύμα και ο θύτης στην ίδια σκηνή μιας ζωής φτιαγμένης σε φτηνά σκηνικά, από σκισμένα σεντόνια υφασμένα από ίνες - ψυχές τόσο τεντωμένες, στο όριο σκισήματος.

Κινήσεις μεθοδικές, αργές, επαναληπτικές στον ρυθμό ενός βιαστή. Όλα για το καλύτερο ξεπούλημα. Για την υποτιμημένη αξία που θα πιάσει το ίδιο μας το εγώ όταν θα γίνει συνάλλαγμα στο νόμισμα των χρημάτων, της φήμης, της εξουσίας, της καθημερινότητάς μας με άλλα λόγια, ενός γενικού τίποτα. Το σαράκι που νομίζουμε ότι θα φάει τα απομεινάρια της ψυχής μας, όταν εκείνο τελικά προτιμάει να πεθάνει εγωιστικά μόνο του.

Και τι καταλάβαμε? Να κλαίμε χωρίς δάκρυα, να γελάμε χωρίς γέλιο, να τρώμε ότι σαπίζει αν τ' αφήσεις μόνο του για λίγο και να μισούμε ότι πονάει... Την αλήθεια. Τι ζητάμε? 

Αγάπη? Γιατί να πάρουμε αφού δεν την δίνουμε, αφού κανένας δεν δίνει. Είναι ακριβή πέρα από τα δικά μας όρια. Δεν ανταλλάσσεται με την ύλη μας. Ποιος να την δώσει άραγε? Που να βρούμε τους αγγέλους που γι'αυτήν πέθαναν και η σαπίλα  τους μετά καλύφθηκε από τους αποικοδομητές που κυβερνάν τον κόσμο και την σκέψη μας?

Απομεινάρια "ζωής". Τρίμματα μιας σκαλισμένης σε ανθρώπινο σώμα καρδιάς... Αυτό είμαστε και αυτό θα μείνουμε αν δεν αλλάξουμε. Οι άγγελοι θα πληρώνουν τον παράδεισο σε μια πουτάνα ενώ οι άνθρωποι θα κερδίζουν την κόλαση σε μια καθημερινή κλήρωση. Ο κόσμος σαν ένας μεγάλος στολισμένος αλλά άνοστος μπoυφές.

Υπόκωφη σιωπή. Αυτός είναι ο κόσμος μας πλέον από τα μάτια μου και όπως τον είδα μπροστά μου καθώς άκουγα το ομότιτλο τραγούδι των ffc. Σας τον παραδίδω.

Random... ή και όχι.

Είναι κάτι μέρες... από αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις τι θέλεις. Θέλεις να σε πάρει τηλέφωνο να σου πει να βρεθείτε και να πας τρέχοντας?  Θέλεις να βγεις μόνη σου και να κάτσεις να σκεφτείς τι δεν πάει καλά και νιώθεις ότι όλοι και όλα σε πιέζουν και θες να ξεσπάσεις και να φωνάξεις και να κλάψεις και να μην πρέπει να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν και για τίποτα που είσαι έτσι? Πόσο δύσκολο είναι (τελικά) να βρεις τις ισορροπίες σου όταν ερωτεύεσαι..? Πώς να μη χάνεις κομμάτια του εαυτού σου όταν το μόνο πράγμα που έχεις στο μυαλό σου είναι εκείνος? Όταν σε ό,τι κάνεις, σε ό,τι σκέφτεσαι έχει την πρώτη θέση? Όταν η διάθεσή σου εξαρτάται από τη δική του? Γιατί όταν εκείνος δε νιώθει όπως εσύ τότε μάλλον είσαι τελείως μόνη σε όλο αυτό. Και ή θα μείνεις να το παλέψεις όσο αντέξεις ή θα φύγεις. Και αυτή η φορά θα είναι η τελευταία.