Αποθήκη 15 -Biennale

Symbiosis? - 15 Biennale de la Mediterranée

Φωτογραφίες από τα εκθέματα στην αποθήκη 15 στα πλαίσια της 15ης Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στο λιμάνι Θεσσαλονίκης και στο ξενοδοχείο Άριστον. Enjoy!

Περισσότερες φωτό αργότερα στο flickr αλλά αν δεν το δείτε μόνοι σας... δεν θα καταλάβετε!  

                                                          

Φάντασμαααααααα!!!

Βράδυ. Κάπου στο βάθος μια παρέα -ανάμεσά τους κι εσύ-, φασαρία και το φυσικό τοπίο κυριαρχεί με ψηλά δέντρα που φτάνουν ως τον ουρανό, ερημιά και ατμόσφαιρα μοναχική μέσα στη νύχτα και με μοναδικό το φως των αστεριών. Και κάπου εκεί τα κορίτσια της παρέας γίνονται έρμαια στις πλάκες των αντρών περί στοιχειωμένων σπιτιών και φαντασμάτων. Αφορμή στέκεται ένα παγκάκι, ένα ξεραμένο μπουκέτο λουλούδια ξεχασμένο πάνω του και μια αλεπού που -ακάλεστη- βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σου και τρέχοντας εξαφανίζεται χωρίς να σου δώσει καμία παραπάνω εξήγηση! Λίγο πιο πάνω ένα σπίτι, ακατοίκητο, με την επιγραφή ενοικιάζεται εξιτάρει ακόμη περισσότερο τα αντρικά μυαλά, δίνοντάς τους την καλύτερη πάσα για τρομακτικές πλάκες. Σκηνογραφικά, η εικόνα παραπέμπει σε θρίλερ στο οποίο δεν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις. Σε προκαλούν να διασχίσεις το δρόμο και να φτάσεις στο σπίτι προκειμένου να διαπιστώσεις εαν είναι στοιχειωμένο ή όχι, εξιστορώντας ταυτόχρονα παραμύθια για πόρτες που τρίζουν και μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι. Με το μυαλό στις σκηνές του Blair Witch Project αρχίζεις να... Ξυπνάς!

Το φαντάστηκες ότι ήταν όνειρό ε? Κλισέ φάση ξέρω, αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αγαπητέ! Στο θέμα μας τώρα. 

(χθες) Το βράδυ μια πολύ καλή φίλη μου τηλεφωνεί. "Δεν ξέρω τι σκατά γίνεται αυτές τις μέρες... Όλοι οι πρώην επιστρέφουν! Σαν φαντάσματα!" "Και τι θα κάνεις?" ρωτάω. "Τίποτα. Δεν με ενοχλούν, απλώς υπάρχουν." Και ήταν τότε που η υπόθεση "Κάσπερ" άρχισε να με απασχολέι έντονα. Να σου παραδεχτώ, την είχα ξανακούσει την ιστορία πρόσφατα για την "Γιορτή των Φαντασμάτων" στο τέλος κάθε θρησκευτικής και καλοκαιρινής εορτής βλέπεις...

Από τη ζωή μας έχουν περάσει άνθρωποι που μας έχουν χαρίσει ξεχωριστές εμπειρίες. Άνθρωποι που κάποτε πιστεύαμε ότι θα βρίσκονται δίπλα μας για πολύ καιρό, όμως στην επόμενη στάση της διαδρομής της ζωής μας είχαν κατέβει. Άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι ανάμεσά μας αλλά δεν σημαίνουν πλέον τον κόσμο για μας. Φωτογραφίες που έχουν ξεθωριάσει και ξεχασμένα μηνύματα σε μία παλιά συσκευή κινητού που δεν προκαλούν πλεόν ταχυπαλμία. Τραγούδια που τα ακούς καθώς οδηγείς και εκεί που πας να αλλάξεις σταθμό θυμάσαι ότι το τραγουδούσες κάποτε αγκαλιά με αυτόν που πίστευες ότι θα περνούσατε τόσο υπέροχα... Τώρα, κοιτάς δίπλα σου στη θέση του συνοδηγού ένα άλλο πρόσωπο, ζωντανό, είναι εκεί και σου χαμογελάει. Και όλως περιέργως νιώθεις το ίδιο. Ή σχεδόν το ίδιο. Ή κάτι πιο δυνατό. Ή κάτι πιο αμυδρό. Επιλογές που δεν κάναμε, δρόμοι που δεν περπατήσαμε, ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Ο πρώην, η πρώην του νυν, ο φίλος που απογοήτευσε, ο συμφοιτητής που μαχαίρωσε πισώπλατα, η φίλη που πρόδωσε, οι επιλογές που κόστισαν, οι σχέσεις που τελείωσαν, ο νυν που πλήγωσε, τα λάθη που έγιναν και όσα τελικά δεν έγιναν ενώ έπρεπε, ό,τι προσπεράστηκε και ό,τι προσέξαμε υπερβολικά... Αυτά είναι φαντάσματα. Φαντάσματα που πάντα επιστρέφουν και στέκονται μπροστά μας, κοιτώντας μας κατάματα και αποζητώντας λίγη προσοχή. Φωνάζοντας "Είμαι εδώ!" και απαιτώντας λίγη απο τη σημασία σου. Για λίγο. Τόσο όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου και να διαπιστώσεις ότι δεν είναι πια εκεί. 

Μη φοβάσαι τα φαντάσματα. Είναι μόνο σκιές που σου θυμίζουν πόσο ωραία είναι στο φως. Είναι αυτές οι σκιές που αθόρυβα σε ακολουθούν -όπως και το παρελθόν σου- και μεγαλώνουν ή μικραίνουν ανάλογα με την ένταση του φωτός μπροστά. Υπάρχουν, αλλά μπορείς να τα ξορκίσεις μόνο μαθαίνοντας να  ζεις μαζί τους. Άλλωστε ,- το αναρωτήθηκες ποτέ?- είσαι κι εσύ ένα φάντασμα για κάποιον.

"Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν!" έγραψε κάποτε ο Oscar Wilde. Άφησέ το λοιπόν εκεί που ανήκει.

Παραπέρα

   Έκανες κι εσύ την προσπάθειά σου. Είσαι μακρυά από εκεί που ξεκίνησες. Μερικές φορές σίγουρα σου φαίνεται καλύτερα από μακρυά. Ασχέτως αν σου λείπει. Αυτό που πάντα χαλάει την προσπάθεια σου είναι ότι πάντα υπάρχει παραπέρα.

   Υπάρχει κι άλλο που δεν είχεις ακόμα την ευκαιρία να ζήσεις. Ή ακόμα δεν ήρθε η στιγμή του. Υποθετικά όλα παίρνουν το χρόνο τους .Υποθετικά.

  Χιλιόμετρα μακριά από εδώ όνειρα γίνονται αληθινά . Και συ το ζεις εδώ. Όλο ή ένα μικρό κομμάτι του. Μέσα στην όμορφα βρώμικη πόλη σου. Ποτέ όμως δεν ξεχνάς ότι υπάρχει παραπέρα. Αν φοβάσαι θες να μείνεις, αν σε κατατρώει η επιθυμία θες να φύγεις . Νιώθεις  ότι τελείωσε το όνειρο εδώ; Ήρθε η ώρα να φύγεις; Ένα σπρώξιμο από τη θέση που συνήθιζες να ονειρεύεσαι.

     Αλλά πάντα το παραπέρα θα μένει χωρίς όνομα. Χωρίς σταθερή μορφή. Χωρίς ημερομηνία. Χωρίς τοποθεσία. Η μόνη μορφή είναι το λίγο παραπάνω. Αυτό που σου λείπει και πάντα θα σου λείπει όσο είσαι εδώ.

Χρόνος

Οι άνθρωποι μετρούν το χρόνο με ρολόγια και με πολύ σύνθετες ερωτήσεις. 

"Γιατί οι χρόνοι είναι το πιο δύσκολο μέρος της γραμματικής?"

"Ποιο είναι πιο μεγάλο, η στιγμή ή η αιωνιότητα?"

"Πότε οι στιγμές διαρκούν αιώνια?"

"Πόσο κρατάει η αιωνιότητα και η θλίψη?"

"Σε ποιές στιγμές σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι μικρή?"

"Γιατί στο τέλος κάθε χρόνου λέμε ότι τα χρόνια περνούν και όχι τα χρόνια έρχονται?"

Ο χρόνος παέι μπροστά ή πίσω τότε?

Κι όμως, κάποιες φορές το πιο σημαντικό είναι να ξέρουμε τι ώρα είναι και πότε ξεκινάει το έργο στον κινηματογράφο.

EAT SHIT!

Και εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει όλα, τσουπ, σου έρχεται άλλη μία κατακέφαλη κεραμίδα να σου θυμίσει ότι ακόμα δεν είδες τίποτα. Γιατί το λέω αυτό? Μα γιατί έτσι είναι! Αν έχει κανένας αντίρρηση... εχεστήκαμεν παταγωδώς.

[Esc]

Truthfulness

-What? What is that look?
-That look's sad Michael.
-There's nothing going on Joanna. Laura is just someone I work with.
-It's not that I'm blaming you for being attracted to her. She's... attractive. And it's natural to crave newness.
-So what are you blaming me for?
-For going out of your way not to admit it. 
-Thought i just did. (...) Oh, no, no, come on Jo, you know what i meant!!
-Of course I know. You always mean exactly what you say. And you just said.

 (...)
-(Michael) I'm sorry. 
-(Joanna) What for?
-I'm not sure. But I love you.
-I know, but it doesn't change anything at the moment.


So, does it later?

η Τσίχλα

Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν την τσίχλα. Κολλάει. Έχω έναν φίλο, δηλαδή φίλο μιας φίλης μου, φίλο πάντως, το τονίζω, φίλο, μ'αυτόν μιλάγαμε, μου έκανε ερωτήσεις, σπούδαζε ψυχολογία (για ψυχίατρος θέλει όμως -να ανησυχίσω?) και ενδιαφερόταν για μένα, όχι επαγγελματικώς, προσωπικώς. Επειδή είμαι ωραία και τα λέω ωραία -έτσι θεωρούσε. Μου 'λεγε λοιπόν αυτός, ο ψυχίατρος φίλος, ότι το μυαλό του ανθρώπου κολλάει. Εκεί που κάθεσαι, στα καλά του καθουμένου, κολλάει. Με ό,τι να 'ναι. Με όλα. Άλλος νομίζει ότι το ποτήρι είναι πολύ άκρη στο τραπέζι και θα πέσει και πρέπει να το βάλει πιο μέσα, άλλος πάει για κατούρημα και όταν γυρίζει θεωρεί ότι δεν κατούρησε αρκετά και ξαναπάει και ξαναγυρίζει και ξαναπάει, πάντα ανικανοποίητος, πάντα ελλιπής, άλλος πάει κι αγοράζει 832 τετράδια, έτσι να τα 'χει, όχι να τα γράψει, να τα 'χει, να τα βλέπει, να ξέρει ότι είναι εκεί, κοντά του, ότι υπάρχουν δίπλα του. 832 τετράδια άγραφα. 832 τίποτα. 

Όλοι έχουν το κόλλημά τους. Άλλος την πρέζα του, άλλος τις πρωινές καύλες, άλλος τις μεσημεριανές εκπομπές, άλλος το αυτοκίνητό του, άλλος το pc του. Ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει κόλλημα. Ποιος είναι όμως πιο κολλημένος? Ο ζάκιας ή η κωλονοικοκυρά που στήνεται από το πρωί στις γυμναστικές και στα βρωμοσκετσάκια για να περάσει το μεσημέρι στις βραζιλιανοαργεντίνικες σαπουνόπερες -πλέον τούρκικες, αλλά για χάρην του παρελθόντος στο οποίο μεγαλώσαμε αγαπάμε βραζιλιάνικες- και να καταλήξει το απόγευμα στα όλο κέφι και γνώσεις τηλεπαιχνίδια κι απο εκεί στις ειδήσεις και τα talk shows με αναλφάβητους πολιτικούς και δήθεν πρόσωπα κάθε ιδιότητας (βλέπε καλλιτέχνες, μάγους, επιστημονες κτλ)? Ποιος είναι πιο λιώμας? Ο πιτσιρικάς που παίρνει ένα τάλιρο φούντα ρεφενέ με άλλους τρεις κολλητούς και το καπνίζουν στην πλατεία γελώντας σαν τους ηλίθιους ή ο κύριος Μαλάκας που καταθέτει απόψεις περί ήθους στις κόρες του και μετά, αφού δείρει τη γυναίκα του, πηγαίνει με τους ίδιας αξίας φίλους του και τις νοικιασμένες γκόμενές τους στα μπουζούκια όπου ξεφτιλίζονται πίνοντας σαμπάνια από ανήλικα γοβάκια? Ποιος βαράει περισσότερες ενέσεις? Ρωτάω! Πρέζα, ουίσκι, τηλεόραση, βυζιά, εξουσία, προαγωγή, σοκολάτες. Όλοι έχουν το κόλλημά τους. Κι ο Γιώργος. Και όλοι. Ε, και μια φίλη μου έχει τις χελώνες. Τις χελώνες? Ναι ρε φίλε, τις χελώνες!

What it feels like...

It feels like drowning. A sensory bliss that never really subsides. A yearning to be awake, to live that dream I am in. In shallows of blankets and covers, calmed by the gentle breeze of your breath and caressed by the warmth of your skin. It feels like a distant voice heard in the chambers of my head, of laughter and sighs. Of whirlwinds in my mind. A ray of hope, a sliver of sunshine this rainy day.

It feels like it all makes sense right about now, on the path to the never never land. It is art. it is poetry and most of all it feels like it is true. So much that I can touch it enough to run my hands around its contours, feel it as it burns into my flesh and taste it, in dollops, as it spills onto my senses.

I shed fear and I adorn hope. I walk a path that's painted in hope and i walk with glee. I feel stronger but I feel powerless. Vulnerable to your voice, to your words, to the depths of your mind. It feels like a placebo, when my head's spinning and my body is out of place.

A terrible comfort that makes my guilty for deriving pleasure from. A horrible silence just before it's defeaned by your cheer, your pain, your world.  Our world. It feels like looking into the future.  It feels like I'm drowning in my sleep, drowning deep in a dream where I'm floating in your heart. It feels pure. It feels nice!

Σκλάβοι

Τη νύχτα είχα πολύ ταραγμένο ύπνο. Ηλίθια όνειρα. Δεν τα θυμάμαι. Αλλά ήταν ηλίθια. Άσκοπα. Περίεργα. Φασαρία. Θόρυβος. Ποδοβολητά. Ξύπνησα με την κραυγή "Ω, όλοι εσείς, σκλάβοι του φόβου και του πέους, θα πεθάνετε." Δεν την είπα εγώ. Την είπε κάποιος μέσα στον ύπνο μου. Ή όχι? Μπορεί και να κάνω λάθος. Όταν ξύπνησα, ο σκύλος κοιμόταν. Όλοι κοιμόνταν. Ξανακοιμήθηκα με υποψίες. Κατά του εαυτού μου. Και των άλλων. Ο σκύλος πήρε πάσο. 

Ανθρωπόμορφη

Η αθωότητα ισοδυναμεί με χαζομάρα... Ο ρομαντισμός ισοδυναμεί και αυτός με χαζομάρα... H ευγένεια το ίδιο... Η τιμιότητα; Χα! Αυτή  κι αν βράζει στο ίδιο καζάνι με τις υπόλοιπες "χαζές" έννοιες! Σαφώς άνθρωποι! Οι καιροί άλλαξαν..ζούμε σε άλλες εποχές, πιο άγριες, πιο βίαιες, πιο απαιτητικές! Ποιός χαζός κάθεται να ασχοληθεί με συναισθήματα και αξιοπρέπεια στις μέρες μας;

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Υπάρχoύν; Αυτά έχουν χαθεί προ πολλού... Αν δεν είσαι αναίσθητος, αν δεν πάτας τον συνάνθρωπό σου,αν δεν χτύπας ανελέητα τον άλλον μέχρι να ματώσει, αν δεν βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ'όλα δε λέγεσαι άνθρωπος, λέγεσαι μαλάκας!

Φοβάμαι... Δεν πηγάζει βία απο μέσα μου. Φοβάμαι... Ακόμα δίνομαι. Δεν είμαι καχύποπτη όσο χρειάζεται, η πονηριά μου είναι ανεπαρκής και η πίστη μου μεγαλύτερη και αυτό με κάνει να φοβάμαι ακόμα περισσότερο! Να πω καλημέρα στο δρόμο ή μήπως θα με περάσουν για εξωγήινη και θα με χλευάσουν; Δε ξέρω...

Η αστείρευτη λογική που κυριαρχεί όλο και πιο πολύ γύρω μου, καταπιέζει τον συναισθηματικό μου κόσμο, τον απείλει, τον περιορίζει ασφυκτικά... Μου λεεί να αποκτήσω θράσος, να μη δίνω παραπάνω απο όσα παίρνω και να σταματήσω να συγκινούμαι με την παραμικρή σαχλαμάρα! Α και πάνω απ'ολα... να σταματήσω να πιστεύω πλήρως όσα μου λένε, ειδικά αυτοί που με έχουν πληγώσει γιατί μου λένε σίγουρα ψέμματα και ο άνθρωπος δεν αλλάζει και εγώ θα πληγωθώ ξανά.

Μα τι λέω?... Ξύπνησα! Μόλις ξύπνησα απο έναν φρικιαστικό εφιάλτη παραμένοντας η ίδια "χαζή" στον κόσμο των "έξυπνων" αλλά λίγο παραπάνω ερωτευμένη, ακόμα πιο ντροπαλή και πιο ρομαντική απο χθές! Ας πληγωθώ ξανά... αλλά την δεύτερη ευκαιρία θα την δώσω και ας πάνε όλα στράφι... Θα έχετε δίκιο αλλά εγώ θα έχω νιώσει κάτι παραπάνω από εσάς με την ουρά στα σκέλια, που κάθεστε στο υπόστεγο της σιγουριάς σας!

Ξέρω. Δε συμβαδίζω με την εποχή μου και με τις τάσεις που αυτή επιβάλλει, αλλά βαδίζω στο συναίσθημα βιώνοντας μια άκρατη ελευθερία, μια υπέρμετρη χαρά... νιώθοντας πιο παράλογη απο ποτέ! Και μ'αρέσει.