sad(e)ness

Yes, I am sad. But at the same time I'm really happy about it!
I am happy that something can make me feel that sad. 
It makes me feel alive you know? It makes me feel human.

The only way I could feel this sad now is if I felt something really good before!

I have to take the bad with the good.

So I guess what I'm feeling is a... beautiful sadness! 

I guess that sounds stupid...

Well, it shouldn't.

Κρίση -και όχι οικονομική.

Γυρνάμε στο φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ, μέσα στη βροχή, από το Ολύμπιον στο Λιμάνι και πίσω. Ανταλλάσουμε κωδικοποιημένες πληροφορίες "Έλα Κρίσις 10κ30 Φρίντα", "Πάω πρώτα μισή επανάσταση", "Τρίτη έχω Τραμπ".

Σε μία από τις προβολές, καθόμαστε ακριβώς πίσω από μία παρέα γυναικών που μιλούν συνέχεια, οι μπροστινοί σιχτιρίζουν, σε κάποια φάση κατά τη διάρκεια των Q&A γυρνάει κάποιος και λέει "Τι θα γίνει ρε φιλενάδα?", η γυναίκα φορτώνει, μαλώνουν, σταματούν, οι ερωταπαντήσεις στους σκηνοθέτες συνεχίζονται, επικρατεί μία αμηχανία, ο διερμηνέας προσπαθει να κρατήσει την ψυχραιμία του αφου εχει πάει 1 και δουλεύει από το πρωί -σε καταλαβαίνω ψηλέ, όλοι για μια στιγμή δόξας ζούμε- επικρατεί μία αμηχανία, βγαίνουμε έξω, η συζήτηση για την ταινία συνεχίζεται στο δρόμο, οι γυναίκες κάνουν πηγαδάκι μαζί με τους άλλους, ανταλλάσουν αναπτήρες και τάχα -ή και όχι- ψαγμένες απόψεις. Αυτά. Και μετά ψηφίζουμε.

Και σκεφτόμουν, πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι όταν άσχετα από το αποτέλεσμα, έχεις αφήσει την τέχνη σου στα χέρια της κρίσης των άλλων? Αναρρωτιέμαι αυτά τα κουτιά με την ψηφοφορία του κοινού πόσο φοβιστικά μπορεί να είναι για τους δημιουργούς? Πόσο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε και πόσο "σωστά"? Και τι λένε οι δημιουργοί όταν οι ταινίες τους σημειώνουν χαμηλά και πάτο στη βαθμολογία?

Είναι άραγε εύκολο να αφήσουμε αυτό που είμαστε και κάνουμε, στην κρίση των άλλων? Και τι την κάνουμε αυτήν την ανεπαρκή βαθμολογία όταν την πάρουμε? 

Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πως οι άλλοι δεν κατάλαβαν το πνεύμα μας, το όραμά μας, την ερμηνεία μας, τη σκέψη μας, τον εαυτό μας? Φαντάζομαι πως, αν ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να γίνουμε καλύτεροι. Και δημιουργοί και άνθρωποι. Αν όχι, μάλλον θα χρειαστούμε καιρό, πολλές κριτικές, πολλές σφαλιάρες, και αποτυχίες ακόμα.

τηλέφωνο

Από το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. 
-Την κυρία Έφη Κέφη παρακαλώ...
-Λάθος κάνετε.
-Τότε μήπως είναι εύκαιρη η κυρία Κεφοπούλου?
-Ούτε.
-Μήπως ο κύριος Κεφίδης, Κεφιάδης, Κεφής, Κεφάς, Κεφίου, Κεφάκης, Κεφιάν, Κέφογλου,   Κεφιανός, Κεφιλέλλης?
-Ούτε.
-Κανένας Μαστροκεφής, Παπακεφής, Χατζηκεφής?
-Μπααα.
-Να μην τολμήσω να ρωτήσω για τον εξοχότατο κύριο Πολυκεφάτο ε?
-Να μην.
-Ούτε καν για τον κύριο Μισοκέφ?
-Τι να σας πω... μόνο ένας Αϊστοδιαολόπουλος μένει εδώ... αν σας κάνει.

άρτ

go into the arts. i'm not kidding. the arts are not a way to make a living. such a thing happens rarely. they are a very human way of making life more bearable. practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven's sake. sing in the shower. dance to the radio. scratch a guitar. tell stories. write a poem, to you, to someone, even a lousy poem. do it as well as you possibly can. you will get an enormous reward. you will have created something.

λίγο κίνητρο για όσους νομίζουν πως το να ασχολείσε με τις τέχνες θέλει απλά να συχνάζεις στη βαλαωρίτου και να λες μαλακίες φορώντας καπέλο.

βροχή

ακουστηκά, χιλιόμετρα, βροχή, και στο τέλος το παλτό είχε πλέον στεγνώσει.
γιατί έτσι είναι. με το περπάτημα φτιάχνεις μυαλό όχι γάμπες.

late night Reviews

Take a step back. Fucking look at yourself. You are human. You are beautiful. You are so beautiful! And you can be anything. You can be everything. Do not hate because someone broke your heart, or because your parents split up, your best friend betrayed you, your father hit you, your mother thinks you're worthless, the kid down the street called you fat, ugly, stupid. 

Do not concern yourself with things you cannot control. Cry when you need to then let go when it's time. Don't hang onto painful memories just because you're afraid to forget. Forget things that aren't worth remembering.

Stop taking things and people for granted. Stop taking life for granted! Live for something. Live for yourself. And for those you think worth your attention.

Fall in love. Fall out of love. Fall in love. Fall out of love! Do this over and over until you know what it really is to love someone. Question things. Tell people how you really feel.

Sleep under the stars. Create. Imagine. Inspire. Share something wonderful. Make something beautiful and then destroy it. Meet new people. Make someone's day. Follow your dreams. And let your dreams constantly change! Live your life to its -and your own- full potential. 

Just live dammit. Let go of all the horrible things that happened to you before and just fucking live. Live by your personal interpretation of the word. 

And one day, when you're old, look back with no regrets.

So simple.

Αφιερωμένο. Ε μου είπες να στα γράψω και σε λίστα, αφού! :Ρ

girls by Balzac

"Girls are apt to imagine noble and enchanting 

and totally imaginary figures in their own minds; 

they have fanciful extravagant ideas about men, and sentiment, 

and life; and then they innocently endow somebody or other 

with all the perfections for their daydreams, 

and put their trust in him."

                                                           

Honore de Balzac -A woman of thirty

pass

Δεν μου αρέσει η Ελλάδα του ομορφάντρα!

Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.

Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν νιώθω καν Ελληνίδα τέτοιας Ελλάδας. Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι; Με την Ελλάδα που κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της; Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ; Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία; Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους»; Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε κάτι ελεεινής ασχήμιας χωριά; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις άλλοτε πανέμορφες παραλίες; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα; Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που πιστεύει «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες; Αυτοί είναι το πρόβλημα;»; Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας;

Όχι, δεν είμαι αγία. Όλα τα παραπάνω, τα απορρίπτει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι αυτό ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία.

Για μένα, η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Αντίθετα, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι εξεπλάγησαν.

Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση με τον «ομορφάντραμου» ένιωσα ένα κρύο χέρι να μου σφίγγει το κεφάλι. Το ίδιο είχα νιώσει κι όταν είδα τις διαφημίσεις με την «αγαπούλα την κουκούλα» και «τη φουκαριάρα τη μάνα μου». Είναι οι διαφημίσεις που συμβολίζουν την Ελλάδα που δε μ’ αρέσει. Την Ελλάδα του γηπέδου, του βρώμικου, της φοροδιαφυγής, του μέσου, της διαφθοράς, του ψυχοπονιάρη, του τεμπέλη, του λαθραίου, του καταφερτζή, του αναίσθητου, του Ελληνάρα. Το χειρότερο είναι ότι όλοι, μικροί – μεγάλοι, απ΄ όλα τα στρώματα της κοινωνίας, γελάνε με τις διαφημίσεις αυτές. Το χαίρονται, ρε παιδάκι μου.

Φρικάρω. Φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα δυστυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.

«Γιατί όμως πιστεύεις ότι έχουν τόση απήχηση αυτές οι διαφημίσεις;» με ρώτησε η φίλη μου. Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα της αγαπούλας, του ομορφάντρα μου και της φουκαριάρας της μάνας του. Στην Ελλάδα της δραχμής...

της δημοσιογράφου Χριστίνας Ταχιάου

If -Kipling

‎''If you can keep your head when all about you
Are losing theirs and blaming it on you,
If you can trust yourself when all men doubt you,
But make allowance for their doubting too;
If you can wait and not be tired by waiting,
Or being lied about, don't deal in lies,
Or being hated, don't give way to hating,
And yet don't look too good, nor talk too wise:

If you can dream - and not make dreams your master;
If you can think - and not make thoughts your aim;
If you can meet with Triumph and Disaster
And treat those two impostors just the same;
If you can bear to hear the truth you've spoken
Twisted by knaves to make a trap for fools,
Or watch the things you gave your life to, broken,
And stoop and build 'em up with worn-out tools:

If you can make one heap of all your winnings
And risk it on one turn of pitch-and-toss,
And lose, and start again at your beginnings
And never breathe a word about your loss;
If you can force your heart and nerve and sinew
To serve your turn long after they are gone,
And so hold on when there is nothing in you
Except the Will which says to them: 'Hold on!'

If you can talk with crowds and keep your virtue,
' Or walk with Kings - nor lose the common touch,
if neither foes nor loving friends can hurt you,
If all men count with you, but none too much;
If you can fill the unforgiving minute
With sixty seconds' worth of distance run,
Yours is the Earth and everything that's in it,
And - which is more - you'll be a Man, my son!''     

                                              
                                              -Rudyard Kipling

για ελληνικά: http://karies-news.pblogs.gr/2007/08/an-kiplingk.html