Η ζωή είναι μία ηχώ. Ό,τι στέλνεις αυτό λαμβάνεις πίσω. Ό,τι σπέρνεις αυτό θερίζεις. Αυτό που δίνεις αυτό παίρνεις. Ό,τι βλέπεις στους άλλους υπάρχει σε σένα. Η ζωή είναι μία ηχώ. Πάντα επιστρέφει σε σένα. Αυτό που σκέφτεσαι επίμονα, θα επιμένει να υπάρχει πάντα στη ζωή σου.
το θέλω απ'το δεν μπορώ ένα φοβάμαι δρόμος.
My whole life I've been telling myself "don't be afraid".
And it's only now that I'm realizing how stupid that is. Don't be afraid. Like saying "don't move when out of the way when someone tries to punch you in the face" or "don't flintch at the heat of a fire" or "don't blink". Don't be human.
Well, you can't. I can't.
I'm afraid and you're afraid and we're all always going to be afraid, because that;s the point. Being afraid sets you in motion. Maybe back maybe forwards but you're moving, and that's what counts. Because asRosa Luxemburg said, and is oh so right, those who do not move do not notice their chains.
What I should be telling myself is "be afraid but do it anyway" Live anyway.
μα είναι και αυτό, το, το ότι, άμα τα λέει ο jeff buckley ακούγονται όμορφα.
πόσο εύκολο είνα να ανδείξεις την κίνηση μέσα από μία φωτογραφία?
μπορεί το τρισδιάστατο να αποτυπωθεί με σαφήνεια στις 2 διαστάσεις?
προσωπικά θεωρώ πως όχι.
γι'αυτό και η φαντασία στον χορό παίζει τόσο μεγάλο ρόλο, ακόμη και στο "διάβασμα" μιας φωτογραφίας.
γιατί χωρίς φαντασία, η φωτογραφία είναι απλά ένα στιγμιότυπο. ενώ αν κοιτάξεις πίσω από την εικόνα, θα δεις μια ολοκληρη ιστορία να χορεύει μπροστά σου...
Υπάρχουν δύο είδη μοναξιάς, η πραγματική κι αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας. Η πραγματική μοναξιά είναι όταν κανείς δεν σ'αγαπάει. Κι αυτή που φτιάχνουμε μόνοι μας είναι όταν υπάρχουν άνθρωποι που σ'αγαπούν τριγύρω αλλά εσύ δεν το βλέπεις. Μερικές φορές είναι πιο εύκολο να βρεις κάποιον να σ'αγαπήσει απ'το να συνειδητοποιήσεις ότι αυτός ο κάποιος, ήδη υπάρχει.
Nothing is original. Steal from anywhere that resonates with inspiration or fuels your imagination. Devour old films, new films, music, books, painting, photographs, poems, freams, random conversations, architecture, bidges, street signs, trees, clouds,bodies of water, light and shadows. Select only things to steal from that speak directly to your spirit. If you do this, your work (and theft) will be authentic. Authenticity is invaluable; originality is non-existent. And don't bother consealing your thievery -celebrate it if you like it. In any case, always remember what Jean-Luc Godard said: "it's not where you take things from -it's where you take things to." Jim Jarmusch
"Γεννηθήκαμε μια φορά και δε γίνεται να γεννηθούμε και δεύτερη, και είναι βέβαιο πως δεν θα υπάρξουμε ξανά στον αιώνα τον άπαντα. Εσύ όμως, ενώ δεν εξουσιάζεις το αύριο, αναβάλλεις την ευτυχία για αργότερα. Κι η ζωή κιλά με αναβολές και χάνεται, κι ο καθένας μας πεθαίνει μεσα στις έγνοιες."
life is about getting up out of you chair and something. it is about doing nothing. making a mess. moving your hand and your body. leaving a mark. it is about doing. action. finishing. experimenting. trying something. immersing. it is about absurdity. a creation. evidence that you exist. using materials. destruction. it is about fun. doing the opposite. breaking the rules. it is about ideas. getting dirty. making mistakes.
i'm going to ask you to make a mark and it's going to be messy.
- να σου πω κάτι? μπράβο σου πάντως που δε φοβάσαι να πεις αυτό που νιώθεις. είναι λυπηρό να αντιλαμβάνεσαι πως, τελικά, ο κόσμος χάνει τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής κρυμμένος πίσω απ'τις φοβίες του.
- μα δεν χρειάζεται να φοβάσαι. είναι ψυχοφθόρο και υποκριτικό αν όχι άδικο για τον άλλο. θεωρώ τον εαυτό μου από τους ελάχιστους αληθινούς ανθρώπους. είναι αυτό που με κάνει να κοιμάμαι τα βράδια.
και οι (αμπελό?)φιλοσοφίες συνεχίζονται. ε αφού ούτε κι εσύ βαρέθηκες να τις διαβάζεις, έλα τώρα, αφού ψοφάς για αντιπαράθεση (στο πνεύμα των εκλογών πάντα, είδες?). αν και να με αποδίξεις λάθος ψοφάς βασικά, αλλά έλα που η ζωή τελικά δε σου κάνει τη χάρη. και επανέρχομαι στο θέμα των φιλοσοφιών:
λαός. μεγάάάάάλη η σοφία του! τόσα έχει τραβήξει, κάτι ξέρει και τα λέει.
ό,τι δίνεις παίρνεις.
και η δική μου τροποποίηση γιατί πρέπει να έχει αξία αυτό το ποστ:
όσα δίνεις, τόσα παίρνεις.
απο εδώ και πέρα τώρα, θυμάσαι μία παλιά ταινία που είχε κάνει πάταγο, με τον κούκλο μπραντ και τα 7 θανάσημα αμαρτήματα? ε για κάποιο λόγο είχε κάνει πάταγο. διότι για να είναι αυτά αμαρτήματα πρέπει να σου κάνουν κακό. και για να είναι θανάσημα κιόλας πρέπει να σου κάνουν πολύ κακό!
και θυμάσαι ένα από αυτά? κάνε τη σύνδεση με τα παραπάνω και, ναι, για την απληστία μιλάω.
προσωπικά το θεωρώ το χειρότερο. και όχι επειδή είμαι εγωίστρια και θέλω μόνο να παίρνω ή συναισθηματική και να κλαίγομαι επειδή μόνο εγώ δίνω.
αλλά γιατί άμα πέσεις στο τριπάκι της, δε ζεις. δε σε αφήνει να ζήσεις.
γιατί ως άνθρωπος είσαι φτιαγμένος για να παίρνεις πάνω απ'όλα, και να βολεύεσαι. επίσης είσαι και εγωιστής, σε αυτή την περίπτωση με την υγιή -και παν μέτρον άριστον- έννοια. και δεν είναι κακό, είναι η φύση σου έτσι κι αλλιώς.
αλλά έλα που ο ίδιος εγωισμός διακατέχει και τον συνάνθρωπό σου! συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην αδυναμία. κατσούφιασες ή μου φάνηκε? συνεχίζω.
και όταν τον κυριεύσει τον συνάθρωπο που λέγαμε ο εγωισμός θα ρωτήσει το καταραμένο -troublemaker- "γιατί". και εκεί την πάτησες.
κι εσύ και ο αγαπητός συνάνθρωπος.
διότι με το που πέσει στο τραπέζι το "γιατί" το παιχνίδι αλλάζει. γίνεται σκληρό.
και ξέρεις ποιος νικάει?
αυτός με τη μεγαλύτερη αντοχή. αντοχή. όχι υπομονή. αντοχή.
αλλά να σου πω τι έχασες όσο έπαιζες αυτό το παιχνίδι? το αν. το what if.
έπσες σε άλλο τριπάκι τώρα. το δικό σου. των ορίων σου.
προδίκασες. και εκεί τελειώνει. μπορεί εσύ ακόμα να παίζεις αλλα το παιχνίδι έχει τελειώσει.
και είστε και οι δύο χαμένοι, και εσύ και ο συνάνθρωπος.
γιατί έχετε ζήσει το παιχνίδι και όχι αυτό που θα μπορούσε να έχει υπάρξει χωρίς το εγωιστικό αυτό "γιατί" και χωρίς το βόλεμα του "παίρνω".
και μπορεί να είναι καλύτερο αυτό ξέρεις. δυσκολότερο μεν, καθώς και οι δύο πρέπει να ξεπεράσετε δύο βασικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης, αλλά καλύτερο γιατί θα έχεις μάθει.
τωρα εδώ οι περισσότεροι θα πουν "ε για να σταματήσει να δίνει σημαίνει πως δε θέλει, αφού μέχρι τώρα όλα καλά ήταν!" (σα να σε ακούω κιουρία μου, μη παίρνεις αυτό το υφάκι).
όχι αγαπητέ.
σημαίνει πως αν θες, ξεκούνα. ξεβολέψου. δε σ'αρέσει ε? σε ζορίζει ο συνάνθρωπος το ξέρω. αλλα άνθρωπος είναι κι αυτός. υπέκυψες εσύ στην απληστία? ε θα υποκύψει κι αυτός στον εγωισμό γιατί κάπως πρέπει να σε πολεμήσει. άουτς, βαριά λέξη γράφω. αλλά όντως, το παιχνίδι αυτό στην ουσία είναι πόλεμος.
δράση αντίδραση. απλή φυσική. και επειδή η ζωή είναι φυσική πρέπει να δράσεις.
το πως διάλεξέ το εσύ. αλλά να ξες ότι πάντα υπάρχουν συνέπειες.
ουσιαστικά, την συνέπειά σου διαλέγεις.
η αδράνεια φέρνει θάνατο.
η κίνηση φέρνει ζωή.
διάλεξε.
αδράνεια αν μείνεις στο βολικό παίρνω.
κίνηση αν δώσεις κι εσύ κάτι.
ζήσε.
δε θα χάσεις.
ακόμα και να χάσεις, κάτι θα έχεις κερδίσει.
αλλά αν δε ζήσεις δε θα μάθεις ποτέ τι. και γιατί.
και επειδή ξέρω ότι θα μου φέρεις πάλι παράδειγμα τους φιλόσοφους(!) oasis, το ποστάρω πρώτη το κομμάτι και στέκομαι σε ένα μόνο στίχο: a man's got a limit.
και επιστρέφω στα μαθηματικά που δεν λένε ψέμματα ποτέ: τα όρια είναι συναρτήσεις και οι συναρτήσεις αλλάζουν ανάλογα με τα δεδομένα.
ναι. με έχει πιάσει με τις φιλοσοφίες αυτόν τον καιρό. αμπελοφιλοσοφίες? ίσως. ίσως πάλι υπεραναλύω (πάλι?) πολύ τα πράγματα -εγώ, ποτέ!. ίσως, αντιθέτως, ναι αλλά, και γιατί πρέπει να δικαιολογηθώ, να μην έχω τα κατάλληλα άτομα γύρω μου να επεξεργαστούν. γιατί το να ακούσουν δεν είναι θέμα, όλοι ακούνε. αλλά εγώ θέλω απάντηση. γνώμη. επεξεργασία δεδομένων. συνεπάγεται. ή αντιτίθεται. κάτι. anyways, όπως είπα και πριν, είμαι σε περίοδο (αυτο)ανάλυσης. ή μάλλον όχι αυτοανάλυσης. έτεροανάλυσης. της αυτής. της κατάστασης πως το λένε.
μακρυγόρησα? άντε καλά, σταματάω.
εάν όλοι καταλαβαίναμε πως ο καθένας έχει τις δικιές του μάχες να παλέψει, ανασφάλειες να αντικρίσει, αγάπες να υποστηρίξει και στόχους να επιτύχει, ο κόσμος θα ήταν ένα ηπιότερο μέρος.
πφ, τελικά μερικές λέξεις απλά δεν είναι ωραίες στα ελληνικά! μερικοί θα με βρίσουν γι'αυτό που μόλις είπα.
if we all understood that everyone has their own battles to fight, insecurities to face, loves to contend and goals to attain, the world would be a gentler place.
Yes, I am sad. But at the same time I'm really happy about it! I am happy that something can make me feel that sad. It makes me feel alive you know? It makes me feel human.
The only way I could feel this sad now is if I felt something really good before!
I have to take the bad with the good.
So I guess what I'm feeling is a... beautiful sadness!
Γυρνάμε στο φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ, μέσα στη βροχή, από το Ολύμπιον στο Λιμάνι και πίσω. Ανταλλάσουμε κωδικοποιημένες πληροφορίες "Έλα Κρίσις 10κ30 Φρίντα", "Πάω πρώτα μισή επανάσταση", "Τρίτη έχω Τραμπ".
Σε μία από τις προβολές, καθόμαστε ακριβώς πίσω από μία παρέα γυναικών που μιλούν συνέχεια, οι μπροστινοί σιχτιρίζουν, σε κάποια φάση κατά τη διάρκεια των Q&A γυρνάει κάποιος και λέει "Τι θα γίνει ρε φιλενάδα?", η γυναίκα φορτώνει, μαλώνουν, σταματούν, οι ερωταπαντήσεις στους σκηνοθέτες συνεχίζονται, επικρατεί μία αμηχανία, ο διερμηνέας προσπαθει να κρατήσει την ψυχραιμία του αφου εχει πάει 1 και δουλεύει από το πρωί -σε καταλαβαίνω ψηλέ, όλοι για μια στιγμή δόξας ζούμε- επικρατεί μία αμηχανία, βγαίνουμε έξω, η συζήτηση για την ταινία συνεχίζεται στο δρόμο, οι γυναίκες κάνουν πηγαδάκι μαζί με τους άλλους, ανταλλάσουν αναπτήρες και τάχα -ή και όχι- ψαγμένες απόψεις. Αυτά. Και μετά ψηφίζουμε.
Και σκεφτόμουν, πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι όταν άσχετα από το αποτέλεσμα, έχεις αφήσει την τέχνη σου στα χέρια της κρίσης των άλλων? Αναρρωτιέμαι αυτά τα κουτιά με την ψηφοφορία του κοινού πόσο φοβιστικά μπορεί να είναι για τους δημιουργούς? Πόσο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε και πόσο "σωστά"? Και τι λένε οι δημιουργοί όταν οι ταινίες τους σημειώνουν χαμηλά και πάτο στη βαθμολογία?
Είναι άραγε εύκολο να αφήσουμε αυτό που είμαστε και κάνουμε, στην κρίση των άλλων? Και τι την κάνουμε αυτήν την ανεπαρκή βαθμολογία όταν την πάρουμε?
Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πως οι άλλοι δεν κατάλαβαν το πνεύμα μας, το όραμά μας, την ερμηνεία μας, τη σκέψη μας, τον εαυτό μας? Φαντάζομαι πως, αν ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να γίνουμε καλύτεροι. Και δημιουργοί και άνθρωποι. Αν όχι, μάλλον θα χρειαστούμε καιρό, πολλές κριτικές, πολλές σφαλιάρες, και αποτυχίες ακόμα.
Από το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. -Την κυρία Έφη Κέφη παρακαλώ... -Λάθος κάνετε. -Τότε μήπως είναι εύκαιρη η κυρία Κεφοπούλου? -Ούτε. -Μήπως ο κύριος Κεφίδης, Κεφιάδης, Κεφής, Κεφάς, Κεφίου, Κεφάκης, Κεφιάν, Κέφογλου, Κεφιανός, Κεφιλέλλης? -Ούτε. -Κανένας Μαστροκεφής, Παπακεφής, Χατζηκεφής? -Μπααα. -Να μην τολμήσω να ρωτήσω για τον εξοχότατο κύριο Πολυκεφάτο ε? -Να μην. -Ούτε καν για τον κύριο Μισοκέφ? -Τι να σας πω... μόνο ένας Αϊστοδιαολόπουλος μένει εδώ... αν σας κάνει.
go into the arts. i'm not kidding. the arts are not a way to make a living. such a thing happens rarely. they are a very human way of making life more bearable. practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven's sake. sing in the shower. dance to the radio. scratch a guitar. tell stories. write a poem, to you, to someone, even a lousy poem. do it as well as you possibly can. you will get an enormous reward. you will have created something.
λίγο κίνητρο για όσους νομίζουν πως το να ασχολείσε με τις τέχνες θέλει απλά να συχνάζεις στη βαλαωρίτου και να λες μαλακίες φορώντας καπέλο.
Take a step back. Fucking look at yourself. You are human. You are beautiful. You are so beautiful! And you can be anything. You can be everything. Do not hate because someone broke your heart, or because your parents split up, your best friend betrayed you, your father hit you, your mother thinks you're worthless, the kid down the street called you fat, ugly, stupid.
Do not concern yourself with things you cannot control. Cry when you need to then let go when it's time. Don't hang onto painful memories just because you're afraid to forget. Forget things that aren't worth remembering.
Stop taking things and people for granted. Stop taking life for granted! Live for something. Live for yourself. And for those you think worth your attention.
Fall in love. Fall out of love. Fall in love. Fall out of love! Do this over and over until you know what it really is to love someone. Question things. Tell people how you really feel.
Sleep under the stars. Create. Imagine. Inspire. Share something wonderful. Make something beautiful and then destroy it. Meet new people. Make someone's day. Follow your dreams. And let your dreams constantly change! Live your life to its -and your own- full potential.
Just live dammit. Let go of all the horrible things that happened to you before and just fucking live. Live by your personal interpretation of the word.
And one day, when you're old, look back with no regrets.
So simple.
Αφιερωμένο. Ε μου είπες να στα γράψω και σε λίστα, αφού! :Ρ
Η συνειδητοποίηση ήρθε πριν λίγα χρόνια και με βάρεσε σα χαστούκι: κατάλαβα ότι δε μ’ αρέσει η Ελλάδα. Τόσο απλά. Το χειρότερο, όμως, δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν όταν κατάλαβα ότι δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθήσω να αλλάξω κάποια από αυτά που θεωρούσα κακώς κείμενα: κατάλαβα ότι η Ελλάδα αρέσει στους Έλληνες. Άρα, το λάθος είμαι εγώ.
Κάποια στιγμή κατάλαβα ότι δεν νιώθω καν Ελληνίδα τέτοιας Ελλάδας. Ποια Ελλάδα να υπερασπιστώ και με ποια Ελλάδα να ταυτιστώ; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να δίνει φακελάκι; Με την Ελλάδα που κυκλοφορεί στο δρόμο λες και είναι μόνη της; Με την Ελλάδα που λατρεύει τα 100 ντεσιμπέλ; Με την Ελλάδα που φυσάει τον καπνό της στα μούτρα του απέναντι; Με την Ελλάδα που παραβιάζει όποιο νόμο γουστάρει; Με την Ελλάδα που δικαιολογεί την παρανομία; Με την Ελλάδα που νιώθει ανώτερη από τους «ξένους»; Με την Ελλάδα που καμαρώνει επειδή κατασκεύασε κάτι ελεεινής ασχήμιας χωριά; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να απλώνει ξαπλώστρες στις άλλοτε πανέμορφες παραλίες; Με την Ελλάδα που θεωρεί φυσιολογικό να πηγαίνει σε απίθανης αρπαχτής κλαμπ και καφέ και να παρακαλάει κάτι άθλιους φουσκωτούς τύπους της νύχτας να μη φάει πόρτα; Με την Ελλάδα που πιστεύει ότι δεν μπορεί να διοριστεί χωρίς μέσο; Με την Ελλάδα που φιλάει κατουρημένες ποδιές για να κάνει τη δουλειά της; Με την Ελλάδα που θεωρεί λογικό να πληρώνει ένα κάρο λεφτά σε μπουζούκια και μπαρ και μετά να οδηγεί μεθυσμένη; Με την Ελλάδα που πιστεύει «Και τι έγινε που έπιασαν τους Καραμπέρηδες; Αυτοί είναι το πρόβλημα;»; Με την Ελλάδα που απαιτεί να «φέρουν πίσω τα κλεμμένα» αλλά εξαιρεί τον εαυτό της από την επιστροφή; Με την Ελλάδα που διεκδικεί το δικαίωμά της να εξακολουθήσει να λειτουργεί κουτοπόνηρα; Με την Ελλάδα που πάσχει από έλλειψη φιλοδοξίας;
Όχι, δεν είμαι αγία. Όλα τα παραπάνω, τα απορρίπτει ο «ενήλικος» εαυτός μου. Ο «ανήλικος», έχει υπάρξει μέρος αυτού που τώρα απορρίπτω. Ίσως γι αυτό ενοχλούμαι τόσο πολύ τώρα. Το θέμα είναι ότι ο «ενήλικος» έχει περάσει στο άλλο άκρο. Θέλει τάξη, ησυχία, τυπικότητα κι αξιοκρατία.
Για μένα, η κρίση υπάρχει εδώ και χρόνια. Και δεν εννοώ την οικονομική, εννοώ την αισθητική, πολιτιστική, αξιακή κρίση. Η οικονομική κρίση δεν με εξέπληξε καθόλου. Αντίθετα, με εξέπληξε το γεγονός ότι τόσοι έξυπνοι άνθρωποι εξεπλάγησαν.
Την πρώτη φορά που είδα τη διαφήμιση με τον «ομορφάντραμου» ένιωσα ένα κρύο χέρι να μου σφίγγει το κεφάλι. Το ίδιο είχα νιώσει κι όταν είδα τις διαφημίσεις με την «αγαπούλα την κουκούλα» και «τη φουκαριάρα τη μάνα μου». Είναι οι διαφημίσεις που συμβολίζουν την Ελλάδα που δε μ’ αρέσει. Την Ελλάδα του γηπέδου, του βρώμικου, της φοροδιαφυγής, του μέσου, της διαφθοράς, του ψυχοπονιάρη, του τεμπέλη, του λαθραίου, του καταφερτζή, του αναίσθητου, του Ελληνάρα. Το χειρότερο είναι ότι όλοι, μικροί – μεγάλοι, απ΄ όλα τα στρώματα της κοινωνίας, γελάνε με τις διαφημίσεις αυτές. Το χαίρονται, ρε παιδάκι μου.
Φρικάρω. Φρικάρω με τις διαφημίσεις και με τη συνεχή αναπαραγωγή τους. Νιώθω ένα τσίμπημα δυστυχίας όποτε ακούω τη λέξη «ομορφάντρα μου». Μου έρχεται στο νου και η εικόνα: ασπρόμαυρη Ελλάδα, κοντοί κι άσχημοι άντρες, τσίκνα, βρωμιά ιδρώτα στο γήπεδο, λίπη και λίγδες. Όταν ακούω τη φράση «τι βάζω μέσα; Τη μάνα μου και τον πατέρα μου βάζω μέσα!» μου έρχεται στο νου ένα φέρετρο σκεπασμένο με την ελληνική σημαία.
«Γιατί όμως πιστεύεις ότι έχουν τόση απήχηση αυτές οι διαφημίσεις;» με ρώτησε η φίλη μου. Μα, επειδή, ο Έλληνας σε αυτήν ακριβώς την Ελλάδα νιώθει άνετα. Στην Ελλάδα της αγαπούλας, του ομορφάντρα μου και της φουκαριάρας της μάνας του. Στην Ελλάδα της δραχμής...
''If you can keep your head when all about you Are losing theirs and blaming it on you, If you can trust yourself when all men doubt you, But make allowance for their doubting too; If you can wait and not be tired by waiting, Or being lied about, don't deal in lies, Or being hated, don't give way to hating, And yet don't look too good, nor talk too wise:
If you can dream - and not make dreams your master; If you can think - and not make thoughts your aim; If you can meet with Triumph and Disaster And treat those two impostors just the same; If you can bear to hear the truth you've spoken Twisted by knaves to make a trap for fools, Or watch the things you gave your life to, broken, And stoop and build 'em up with worn-out tools:
If you can make one heap of all your winnings And risk it on one turn of pitch-and-toss, And lose, and start again at your beginnings And never breathe a word about your loss; If you can force your heart and nerve and sinew To serve your turn long after they are gone, And so hold on when there is nothing in you Except the Will which says to them: 'Hold on!'
If you can talk with crowds and keep your virtue, ' Or walk with Kings - nor lose the common touch, if neither foes nor loving friends can hurt you, If all men count with you, but none too much; If you can fill the unforgiving minute With sixty seconds' worth of distance run, Yours is the Earth and everything that's in it, And - which is more - you'll be a Man, my son!''
«Όταν γνωρίζονται δύο άνθρωποι κι ερωτεύονται, παρουσιάζεται μια ξαφνική μαγεία στον αέρα. Η μαγεία έχει φυσική παρουσία. Εμείς έχουμε την τάση να τροφοδοτούμε αυτή την αυθόρμητη μαγεία χωρίς να προσπαθούμε να δημιουργήσουμε κι άλλη. Μια μέρα ξυπνάμε και βρίσκουμε πως η μαγεία έχει χαθεί. Σκοτωνόμαστε να τη φέρουμε πίσω, αλλά συνήθως είναι πολύ αργά, Μας έχει τελειώσει. Το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να δουλέψουμε σκληρά για να φτιάξουμε κάποια πρόσθετη μαγεία από την αρχή. Είναι σκληρή δουλειά, προπάντων άμα φαίνεται περιττή και δεύτερο χέρι. Αλλά αν θυμόμαστε πως να την κάνουμε, πολλαπλασιάζουμε τις πιθανότητές μας να κάνουμε τον έρωτα να μείνει.»
-I love you, you belong to me. -No. People don't belong to people. -Of course they do! -I won't let anyone put me in a cage! -I don't want to put you in a cage, I want to love you! -It's the same thing.
We belong to nobody and nobody belongs to us. We don't even belong to each other.
