It's November...

Tied Together

Λογική και Συναίσθημα, η καρδιά έχει τους λόγους της για τους οποίους η λογική τίποτα απολύτως δεν γνωρίζει. Η ανθρώπινη ψυχή, ως πολύπλοκη, κυβερνάται από διαφορετικά μονοπάτια ύπαρξης, πάντα παλεύοντας δημιουργικά μεταξύ της λογικής και της ευαισθησίας.

"Τι μας λες βραδιάτικα ρε κοπελάρα μου, πέσε για ύπνο και αν τα θυμάσαι αυτά μέχρι αύριο τότε θα έχουν νόημα." το πήρα ήδη το σχόλιο.

Συγχωράτε με, τα σκέφτηκα. Τα είπα. Και περιμένω το νόημα. Αύριο?

Σκατά στη Τέχνη!

Επίκαιρο όσο ποτέ. 

Το θέμα είναι ο καλλιτέχνης, ο σκοπός είναι να φτιάχνει τέχνη ελεύθερα. 
Ο κόσμος της τέχνης βρωμάει. Είναι φτιαγμένος από ανθρώπους που συλλογικά σκάβουν στα κόπρανα. Τώρα φαίνεται ότι είναι η ώρα να βγουν τα συλλογικά κόπρανα εκτός συστήματος...
Ο κόσμος της τέχνης είναι μια ομάδα ανθρώπων που σκάβουν στη βρώμα, ή πληρώνουν τον καλλιτέχνη να σκάψει αυτός, για να πάρουν ένα μερίδιο από την πίτα -τα παιχνίδια που παίζουν οι άνθρωποι- για προσωπική ευχαρίστηση και κέρδος (μια κερδοφόρα εμπειρία). Ο καθένας μας έχει συνεισφέρει προσωπικά...
Είναι καιρός να αφήσουμε όλα αυτά τα κόπρανα πίσω μας.
Ο κόσμος της τέχνης είναι δηλητηριασμένος.
...πάρε μια ριζοσπαστική θέση.


Helio Oitica
"O aparecimento do supra sensorial na arte Brasileira"
Revista Gam
Rio de Janeiro, 1968

Όπως εθεάθη στη Symbiosis? - 15 Biennale de la Mediterranée, αποθήκη 13 , λιμάνι.

Αποθήκη 13 -Biennale

Symbiosis? - 15 Biennale de la Mediterranée

Φωτογραφίες από τα εκθέματα στην αποθήκη 15 στα πλαίσια της 15ης Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στο λιμάνι Θεσσαλονίκης και στο ξενοδοχείο Άριστον. Enjoy!

Αποθήκη 15 -Biennale

Symbiosis? - 15 Biennale de la Mediterranée

Φωτογραφίες από τα εκθέματα στην αποθήκη 15 στα πλαίσια της 15ης Μπιενάλε Νέων Καλλιτεχνών Μεσογείου που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στο λιμάνι Θεσσαλονίκης και στο ξενοδοχείο Άριστον. Enjoy!

Περισσότερες φωτό αργότερα στο flickr αλλά αν δεν το δείτε μόνοι σας... δεν θα καταλάβετε!  

                                                          

Φάντασμαααααααα!!!

Βράδυ. Κάπου στο βάθος μια παρέα -ανάμεσά τους κι εσύ-, φασαρία και το φυσικό τοπίο κυριαρχεί με ψηλά δέντρα που φτάνουν ως τον ουρανό, ερημιά και ατμόσφαιρα μοναχική μέσα στη νύχτα και με μοναδικό το φως των αστεριών. Και κάπου εκεί τα κορίτσια της παρέας γίνονται έρμαια στις πλάκες των αντρών περί στοιχειωμένων σπιτιών και φαντασμάτων. Αφορμή στέκεται ένα παγκάκι, ένα ξεραμένο μπουκέτο λουλούδια ξεχασμένο πάνω του και μια αλεπού που -ακάλεστη- βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σου και τρέχοντας εξαφανίζεται χωρίς να σου δώσει καμία παραπάνω εξήγηση! Λίγο πιο πάνω ένα σπίτι, ακατοίκητο, με την επιγραφή ενοικιάζεται εξιτάρει ακόμη περισσότερο τα αντρικά μυαλά, δίνοντάς τους την καλύτερη πάσα για τρομακτικές πλάκες. Σκηνογραφικά, η εικόνα παραπέμπει σε θρίλερ στο οποίο δεν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις. Σε προκαλούν να διασχίσεις το δρόμο και να φτάσεις στο σπίτι προκειμένου να διαπιστώσεις εαν είναι στοιχειωμένο ή όχι, εξιστορώντας ταυτόχρονα παραμύθια για πόρτες που τρίζουν και μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι. Με το μυαλό στις σκηνές του Blair Witch Project αρχίζεις να... Ξυπνάς!

Το φαντάστηκες ότι ήταν όνειρό ε? Κλισέ φάση ξέρω, αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αγαπητέ! Στο θέμα μας τώρα. 

(χθες) Το βράδυ μια πολύ καλή φίλη μου τηλεφωνεί. "Δεν ξέρω τι σκατά γίνεται αυτές τις μέρες... Όλοι οι πρώην επιστρέφουν! Σαν φαντάσματα!" "Και τι θα κάνεις?" ρωτάω. "Τίποτα. Δεν με ενοχλούν, απλώς υπάρχουν." Και ήταν τότε που η υπόθεση "Κάσπερ" άρχισε να με απασχολέι έντονα. Να σου παραδεχτώ, την είχα ξανακούσει την ιστορία πρόσφατα για την "Γιορτή των Φαντασμάτων" στο τέλος κάθε θρησκευτικής και καλοκαιρινής εορτής βλέπεις...

Από τη ζωή μας έχουν περάσει άνθρωποι που μας έχουν χαρίσει ξεχωριστές εμπειρίες. Άνθρωποι που κάποτε πιστεύαμε ότι θα βρίσκονται δίπλα μας για πολύ καιρό, όμως στην επόμενη στάση της διαδρομής της ζωής μας είχαν κατέβει. Άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι ανάμεσά μας αλλά δεν σημαίνουν πλέον τον κόσμο για μας. Φωτογραφίες που έχουν ξεθωριάσει και ξεχασμένα μηνύματα σε μία παλιά συσκευή κινητού που δεν προκαλούν πλεόν ταχυπαλμία. Τραγούδια που τα ακούς καθώς οδηγείς και εκεί που πας να αλλάξεις σταθμό θυμάσαι ότι το τραγουδούσες κάποτε αγκαλιά με αυτόν που πίστευες ότι θα περνούσατε τόσο υπέροχα... Τώρα, κοιτάς δίπλα σου στη θέση του συνοδηγού ένα άλλο πρόσωπο, ζωντανό, είναι εκεί και σου χαμογελάει. Και όλως περιέργως νιώθεις το ίδιο. Ή σχεδόν το ίδιο. Ή κάτι πιο δυνατό. Ή κάτι πιο αμυδρό. Επιλογές που δεν κάναμε, δρόμοι που δεν περπατήσαμε, ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Ο πρώην, η πρώην του νυν, ο φίλος που απογοήτευσε, ο συμφοιτητής που μαχαίρωσε πισώπλατα, η φίλη που πρόδωσε, οι επιλογές που κόστισαν, οι σχέσεις που τελείωσαν, ο νυν που πλήγωσε, τα λάθη που έγιναν και όσα τελικά δεν έγιναν ενώ έπρεπε, ό,τι προσπεράστηκε και ό,τι προσέξαμε υπερβολικά... Αυτά είναι φαντάσματα. Φαντάσματα που πάντα επιστρέφουν και στέκονται μπροστά μας, κοιτώντας μας κατάματα και αποζητώντας λίγη προσοχή. Φωνάζοντας "Είμαι εδώ!" και απαιτώντας λίγη απο τη σημασία σου. Για λίγο. Τόσο όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου και να διαπιστώσεις ότι δεν είναι πια εκεί. 

Μη φοβάσαι τα φαντάσματα. Είναι μόνο σκιές που σου θυμίζουν πόσο ωραία είναι στο φως. Είναι αυτές οι σκιές που αθόρυβα σε ακολουθούν -όπως και το παρελθόν σου- και μεγαλώνουν ή μικραίνουν ανάλογα με την ένταση του φωτός μπροστά. Υπάρχουν, αλλά μπορείς να τα ξορκίσεις μόνο μαθαίνοντας να  ζεις μαζί τους. Άλλωστε ,- το αναρωτήθηκες ποτέ?- είσαι κι εσύ ένα φάντασμα για κάποιον.

"Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν!" έγραψε κάποτε ο Oscar Wilde. Άφησέ το λοιπόν εκεί που ανήκει.

Παραπέρα

   Έκανες κι εσύ την προσπάθειά σου. Είσαι μακρυά από εκεί που ξεκίνησες. Μερικές φορές σίγουρα σου φαίνεται καλύτερα από μακρυά. Ασχέτως αν σου λείπει. Αυτό που πάντα χαλάει την προσπάθεια σου είναι ότι πάντα υπάρχει παραπέρα.

   Υπάρχει κι άλλο που δεν είχεις ακόμα την ευκαιρία να ζήσεις. Ή ακόμα δεν ήρθε η στιγμή του. Υποθετικά όλα παίρνουν το χρόνο τους .Υποθετικά.

  Χιλιόμετρα μακριά από εδώ όνειρα γίνονται αληθινά . Και συ το ζεις εδώ. Όλο ή ένα μικρό κομμάτι του. Μέσα στην όμορφα βρώμικη πόλη σου. Ποτέ όμως δεν ξεχνάς ότι υπάρχει παραπέρα. Αν φοβάσαι θες να μείνεις, αν σε κατατρώει η επιθυμία θες να φύγεις . Νιώθεις  ότι τελείωσε το όνειρο εδώ; Ήρθε η ώρα να φύγεις; Ένα σπρώξιμο από τη θέση που συνήθιζες να ονειρεύεσαι.

     Αλλά πάντα το παραπέρα θα μένει χωρίς όνομα. Χωρίς σταθερή μορφή. Χωρίς ημερομηνία. Χωρίς τοποθεσία. Η μόνη μορφή είναι το λίγο παραπάνω. Αυτό που σου λείπει και πάντα θα σου λείπει όσο είσαι εδώ.

Χρόνος

Οι άνθρωποι μετρούν το χρόνο με ρολόγια και με πολύ σύνθετες ερωτήσεις. 

"Γιατί οι χρόνοι είναι το πιο δύσκολο μέρος της γραμματικής?"

"Ποιο είναι πιο μεγάλο, η στιγμή ή η αιωνιότητα?"

"Πότε οι στιγμές διαρκούν αιώνια?"

"Πόσο κρατάει η αιωνιότητα και η θλίψη?"

"Σε ποιές στιγμές σκεφτόμαστε ότι η ζωή είναι μικρή?"

"Γιατί στο τέλος κάθε χρόνου λέμε ότι τα χρόνια περνούν και όχι τα χρόνια έρχονται?"

Ο χρόνος παέι μπροστά ή πίσω τότε?

Κι όμως, κάποιες φορές το πιο σημαντικό είναι να ξέρουμε τι ώρα είναι και πότε ξεκινάει το έργο στον κινηματογράφο.