Βράδυ. Κάπου στο βάθος μια παρέα -ανάμεσά τους κι εσύ-, φασαρία και το φυσικό τοπίο κυριαρχεί με ψηλά δέντρα που φτάνουν ως τον ουρανό, ερημιά και ατμόσφαιρα μοναχική μέσα στη νύχτα και με μοναδικό το φως των αστεριών. Και κάπου εκεί τα κορίτσια της παρέας γίνονται έρμαια στις πλάκες των αντρών περί στοιχειωμένων σπιτιών και φαντασμάτων. Αφορμή στέκεται ένα παγκάκι, ένα ξεραμένο μπουκέτο λουλούδια ξεχασμένο πάνω του και μια αλεπού που -ακάλεστη- βρίσκεται ξαφνικά μπροστά σου και τρέχοντας εξαφανίζεται χωρίς να σου δώσει καμία παραπάνω εξήγηση! Λίγο πιο πάνω ένα σπίτι, ακατοίκητο, με την επιγραφή ενοικιάζεται εξιτάρει ακόμη περισσότερο τα αντρικά μυαλά, δίνοντάς τους την καλύτερη πάσα για τρομακτικές πλάκες. Σκηνογραφικά, η εικόνα παραπέμπει σε θρίλερ στο οποίο δεν θέλεις να πρωταγωνιστήσεις. Σε προκαλούν να διασχίσεις το δρόμο και να φτάσεις στο σπίτι προκειμένου να διαπιστώσεις εαν είναι στοιχειωμένο ή όχι, εξιστορώντας ταυτόχρονα παραμύθια για πόρτες που τρίζουν και μάτια που γυαλίζουν στο σκοτάδι. Με το μυαλό στις σκηνές του Blair Witch Project αρχίζεις να... Ξυπνάς!
Το φαντάστηκες ότι ήταν όνειρό ε? Κλισέ φάση ξέρω, αλλά επανάληψη μήτηρ μαθήσεως αγαπητέ! Στο θέμα μας τώρα.
(χθες) Το βράδυ μια πολύ καλή φίλη μου τηλεφωνεί. "Δεν ξέρω τι σκατά γίνεται αυτές τις μέρες... Όλοι οι πρώην επιστρέφουν! Σαν φαντάσματα!" "Και τι θα κάνεις?" ρωτάω. "Τίποτα. Δεν με ενοχλούν, απλώς υπάρχουν." Και ήταν τότε που η υπόθεση "Κάσπερ" άρχισε να με απασχολέι έντονα. Να σου παραδεχτώ, την είχα ξανακούσει την ιστορία πρόσφατα για την "Γιορτή των Φαντασμάτων" στο τέλος κάθε θρησκευτικής και καλοκαιρινής εορτής βλέπεις...
Από τη ζωή μας έχουν περάσει άνθρωποι που μας έχουν χαρίσει ξεχωριστές εμπειρίες. Άνθρωποι που κάποτε πιστεύαμε ότι θα βρίσκονται δίπλα μας για πολύ καιρό, όμως στην επόμενη στάση της διαδρομής της ζωής μας είχαν κατέβει. Άνθρωποι που εξακολουθούν να είναι ανάμεσά μας αλλά δεν σημαίνουν πλέον τον κόσμο για μας. Φωτογραφίες που έχουν ξεθωριάσει και ξεχασμένα μηνύματα σε μία παλιά συσκευή κινητού που δεν προκαλούν πλεόν ταχυπαλμία. Τραγούδια που τα ακούς καθώς οδηγείς και εκεί που πας να αλλάξεις σταθμό θυμάσαι ότι το τραγουδούσες κάποτε αγκαλιά με αυτόν που πίστευες ότι θα περνούσατε τόσο υπέροχα... Τώρα, κοιτάς δίπλα σου στη θέση του συνοδηγού ένα άλλο πρόσωπο, ζωντανό, είναι εκεί και σου χαμογελάει. Και όλως περιέργως νιώθεις το ίδιο. Ή σχεδόν το ίδιο. Ή κάτι πιο δυνατό. Ή κάτι πιο αμυδρό. Επιλογές που δεν κάναμε, δρόμοι που δεν περπατήσαμε, ευκαιρίες που δεν εκμεταλλευτήκαμε. Ο πρώην, η πρώην του νυν, ο φίλος που απογοήτευσε, ο συμφοιτητής που μαχαίρωσε πισώπλατα, η φίλη που πρόδωσε, οι επιλογές που κόστισαν, οι σχέσεις που τελείωσαν, ο νυν που πλήγωσε, τα λάθη που έγιναν και όσα τελικά δεν έγιναν ενώ έπρεπε, ό,τι προσπεράστηκε και ό,τι προσέξαμε υπερβολικά... Αυτά είναι φαντάσματα. Φαντάσματα που πάντα επιστρέφουν και στέκονται μπροστά μας, κοιτώντας μας κατάματα και αποζητώντας λίγη προσοχή. Φωνάζοντας "Είμαι εδώ!" και απαιτώντας λίγη απο τη σημασία σου. Για λίγο. Τόσο όσο να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου και να διαπιστώσεις ότι δεν είναι πια εκεί.
Μη φοβάσαι τα φαντάσματα. Είναι μόνο σκιές που σου θυμίζουν πόσο ωραία είναι στο φως. Είναι αυτές οι σκιές που αθόρυβα σε ακολουθούν -όπως και το παρελθόν σου- και μεγαλώνουν ή μικραίνουν ανάλογα με την ένταση του φωτός μπροστά. Υπάρχουν, αλλά μπορείς να τα ξορκίσεις μόνο μαθαίνοντας να ζεις μαζί τους. Άλλωστε ,- το αναρωτήθηκες ποτέ?- είσαι κι εσύ ένα φάντασμα για κάποιον.
"Η μοναδική γοητεία του παρελθόντος είναι ότι είναι παρελθόν!" έγραψε κάποτε ο Oscar Wilde. Άφησέ το λοιπόν εκεί που ανήκει.
