Πω. Ρε. 21. Θα γίνω. Σε 7 μέρες. Αλλά πρέπει να σκεφτώ πριν απαντήσω γιατί το πρώτο πράγμα που μου 'ρχεται στο μυαλό είναι 20, να μη πω 19. Μπράβο μου. Όχι? Πως πέρασε έτσι ένας χρόνος (να μη πω δύο αν λάβουμε υπόψη την προηγούμενή μου υπερβολή των 19). Ερωτηματικό ή τελεία να βάλω, δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι πως δεν πήρα ούτε μία πρέφα το πως πέρασε αυτός ο ένας ή δύο χρόνια (αναφερόμενη πάλι στην προηγούμενη υπερβολή, ξέρω, σε κουράζω). Και μη φανταστείς ότι είμαι από τους ανθρώπους που χάνουν την αίσθηση του χρόνου. Ξέρω πολύ καλά πως πέρασε αυτό το χρονικό διάστημα όσο κι αν είναι τέλoς πάντων (είδες το άλλαξα) καθώς έχω μία εκπληκτική, και σπανίως επιλεκτική, μνήμη που καταγράφει τα πάντα, άντε τα πιο σημαντικά έστω με όλο τον υποκειμενισμό που ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός περιέχει. Μάλιστα. Τα ευχάριστα, τα δυσάρεστα, τα δικά μου, των άλλων, τις μαλακίες, τις απιστίες, όλα όλα! Αν κλείσω τα μάτια και σκεφτώ προσεκτικά θυμάμαι πρόσωπα, μυρωδιές, τόπους, ολόκληρες σκηνές με ανθρώπους που από καιρό έχουν χαθεί, ακόμη κι αν κρύωνα ή πεινούσα κάποια δεδομένη στιγμή στο παρελθόν σε χρόνο t=-1sec, γιατί είμαστε και φαν του μεταφυσικού βλέπεις.
Αλλά τι έλεγα τόση ώρα που αναρρωτιέσαι κι εσύ ο ίδιος γιατί διαβάζεις αυτή την ανάρτηση (πίζεις στην εξεταστική, ξέρω, όλα τα ξέρω, τα είπαμε μην τα ξαναλέμε)? Α, ναι! Για τον χρόνο. Ε, πέρασε λοιπόν αυτός ο καιρός σαν να ήταν η ζωή ενός άλλου. Για την ακρίβεια ήταν η ζωή ενός άλλου, ενός άλλου ευατού που βγήκε στην επιφάνεια για να πνίξει τον παλιό, και τα κατάφερε με τρόπο δραματικό και ποιητικό εμπνευσμένο από ταινία του Χίτσκοκ (μόλις συνειδητοποίησα ότι το όνομά του περιέχει μέσα τη λέξη κοκ αλλά επειδή δε θέλω να γίνω χυδαία αυτή τη στιγμή, ας πούμε όλοι πως εννοούσα τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας και όλα οκ). Τώρα πως γίνεται να ζεις τόση αγάπη και τόση απελπισία? Τόση σιγουριά και τόση αβεβαιότητα? Τόσα πρόσωπα και τόσα προσωπεία? Ποια είμαι γαμώ το κέρατό μου? Και τι, τέλος πάντων, σημαίνει ευτυχία? Τι είναι νωρίς και ποιος ορίζει το αργά? Και ποιος θα ζούσε τη ζωή μου καλύτερα από μένα? Κανένας! Είμαι εδώ, υπερήφανα επιτυχημένη και διακριτικά ανασφαλής. Ζωντανή! Και πάντα αυτό ήταν το πρόβλημά μου: Τα θέλω όλα (και τα θέλω ακόμα)!
Και επειδή σ'αυτή τη σούπα πλέουμε όλοι αγκαλιασμένοι, λέω φέτος να το παίξω μυγάκι ώστε να βγω στην απ' έξω και να μη γιορτάσω γενέθλια. Έτσι. Γιατί θέλω να μην. Ευχαριστώ.
