sad(e)ness

Yes, I am sad. But at the same time I'm really happy about it!
I am happy that something can make me feel that sad. 
It makes me feel alive you know? It makes me feel human.

The only way I could feel this sad now is if I felt something really good before!

I have to take the bad with the good.

So I guess what I'm feeling is a... beautiful sadness! 

I guess that sounds stupid...

Well, it shouldn't.

Κρίση -και όχι οικονομική.

Γυρνάμε στο φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ, μέσα στη βροχή, από το Ολύμπιον στο Λιμάνι και πίσω. Ανταλλάσουμε κωδικοποιημένες πληροφορίες "Έλα Κρίσις 10κ30 Φρίντα", "Πάω πρώτα μισή επανάσταση", "Τρίτη έχω Τραμπ".

Σε μία από τις προβολές, καθόμαστε ακριβώς πίσω από μία παρέα γυναικών που μιλούν συνέχεια, οι μπροστινοί σιχτιρίζουν, σε κάποια φάση κατά τη διάρκεια των Q&A γυρνάει κάποιος και λέει "Τι θα γίνει ρε φιλενάδα?", η γυναίκα φορτώνει, μαλώνουν, σταματούν, οι ερωταπαντήσεις στους σκηνοθέτες συνεχίζονται, επικρατεί μία αμηχανία, ο διερμηνέας προσπαθει να κρατήσει την ψυχραιμία του αφου εχει πάει 1 και δουλεύει από το πρωί -σε καταλαβαίνω ψηλέ, όλοι για μια στιγμή δόξας ζούμε- επικρατεί μία αμηχανία, βγαίνουμε έξω, η συζήτηση για την ταινία συνεχίζεται στο δρόμο, οι γυναίκες κάνουν πηγαδάκι μαζί με τους άλλους, ανταλλάσουν αναπτήρες και τάχα -ή και όχι- ψαγμένες απόψεις. Αυτά. Και μετά ψηφίζουμε.

Και σκεφτόμουν, πόσο αγχωτικό μπορεί να είναι όταν άσχετα από το αποτέλεσμα, έχεις αφήσει την τέχνη σου στα χέρια της κρίσης των άλλων? Αναρρωτιέμαι αυτά τα κουτιά με την ψηφοφορία του κοινού πόσο φοβιστικά μπορεί να είναι για τους δημιουργούς? Πόσο εύκολα μπορούμε να κρίνουμε και πόσο "σωστά"? Και τι λένε οι δημιουργοί όταν οι ταινίες τους σημειώνουν χαμηλά και πάτο στη βαθμολογία?

Είναι άραγε εύκολο να αφήσουμε αυτό που είμαστε και κάνουμε, στην κρίση των άλλων? Και τι την κάνουμε αυτήν την ανεπαρκή βαθμολογία όταν την πάρουμε? 

Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε πως οι άλλοι δεν κατάλαβαν το πνεύμα μας, το όραμά μας, την ερμηνεία μας, τη σκέψη μας, τον εαυτό μας? Φαντάζομαι πως, αν ναι, τότε είμαστε έτοιμοι να γίνουμε καλύτεροι. Και δημιουργοί και άνθρωποι. Αν όχι, μάλλον θα χρειαστούμε καιρό, πολλές κριτικές, πολλές σφαλιάρες, και αποτυχίες ακόμα.

τηλέφωνο

Από το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. 
-Την κυρία Έφη Κέφη παρακαλώ...
-Λάθος κάνετε.
-Τότε μήπως είναι εύκαιρη η κυρία Κεφοπούλου?
-Ούτε.
-Μήπως ο κύριος Κεφίδης, Κεφιάδης, Κεφής, Κεφάς, Κεφίου, Κεφάκης, Κεφιάν, Κέφογλου,   Κεφιανός, Κεφιλέλλης?
-Ούτε.
-Κανένας Μαστροκεφής, Παπακεφής, Χατζηκεφής?
-Μπααα.
-Να μην τολμήσω να ρωτήσω για τον εξοχότατο κύριο Πολυκεφάτο ε?
-Να μην.
-Ούτε καν για τον κύριο Μισοκέφ?
-Τι να σας πω... μόνο ένας Αϊστοδιαολόπουλος μένει εδώ... αν σας κάνει.

άρτ

go into the arts. i'm not kidding. the arts are not a way to make a living. such a thing happens rarely. they are a very human way of making life more bearable. practicing an art, no matter how well or badly, is a way to make your soul grow, for heaven's sake. sing in the shower. dance to the radio. scratch a guitar. tell stories. write a poem, to you, to someone, even a lousy poem. do it as well as you possibly can. you will get an enormous reward. you will have created something.

λίγο κίνητρο για όσους νομίζουν πως το να ασχολείσε με τις τέχνες θέλει απλά να συχνάζεις στη βαλαωρίτου και να λες μαλακίες φορώντας καπέλο.

βροχή

ακουστηκά, χιλιόμετρα, βροχή, και στο τέλος το παλτό είχε πλέον στεγνώσει.
γιατί έτσι είναι. με το περπάτημα φτιάχνεις μυαλό όχι γάμπες.