(σαν) Σενάριο από τα χθεσινά

Ένα βράδυ καθόταν ο τάδε σπίτι του και έβλεπε τηλεόραση. Κατά τις 2 το βράδυ τον παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος του και αρχίζουν να μιλάνε ποδοσφαιρικά για καμιά ώρα. Κατά τις τρεις χτυπάει κουδούνι, ανοίγει το παλικάρι, μπουκάρει η δικιά του μέσα, ουρλιάζει "Με ποια μιλάς εδώ και τόση ώρα στο τηλέφωνο?", "Με τον Μήτσο", λέει ο καημένος, "ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗΤΣΟΣ?!", λυσσάει η γκόμενα, του αρπάζει το τηλέφωνο απ'τα χέρια, πατάει ανάκληση, "Ναι, ποιος είναι παρακαλώ?". Λούφαξε κι αυτός, τι να κάνει, δε μίλαγε. Τρελάθηκε η δικιά του. Του κοπάνησε το ακουστηκό στο κεφάλι, φώναζε, έκλαιγε, δερνόταν, ορμούσε. Στο τέλος το παλικάρι που δεν αντιδρούσε σε όλο αυτό, ξαφνικά πήρε φόρα κι άρχισε να σπάει όλο το σπίτι του, μεθοδικά, με σύστημα, απ'το χολ προς την κρεβατοκάμαρα και από το πάτωμα προς το ταβάνι. Όλο. Μετά πήγε και ήπιε ό,τι υπήρχε εύκαιρο. Δε μίλαγε. Η κοπελιά, που είχε λουφάξει σε μια γωνία, σηκώνεται και πάει από πάνω του. Τον χαϊδεύει. 

"Ποιο ποτό σου αρέσει?" του λέει. 

"Το ουίσκι" της λέει. 

"Γιατί?" τον ρωτάει. 

"Γιατί σου μοιάζει", της απαντάει. 

"Πως?" απορεί.

"Με ζαλίζει" της εξηγεί.

Έτσι ακριβώς.

"Επ, πρόσεχε!" της είπε. "Μία μύγα!"

"Που?!"  

"Στο σπαθί σου."

Μία μύγα στο σπαθί της, κατάλαβες? Όλο κάτι τέτοια λέγανε και πέφτανε νοκ άουτ ο ένας με τον άλλο. Γιατί τέτοιοι ήτανε. Νοκ άουτ.

Φταίμε σου λέω!

Ε δεν μπορεί να φταίμε όλες. Φταίμε δηλαδή, αλλά αλλιώς. Φταίμε επειδή δεν είδαμε καλύτερα πίσω από τα λάθη τους. 

Παρ'όλα αυτά, μεταξύ μας, εγώ δεν έχω καταλάβει ακόμα τι γίνεται με δαύτα. 

Γιατί δηλαδή ο ίδιος τύπος και η ίδια τύπισσα  μπορούν να ξυπνούν αγκαλιά και να γουστάρουν και ταυτόχρονα, οι ίδιοι ακριβώς, να σέρνονται και να βρίζονται και να τα σπάνε και να σφάζονται με το μίσος κανίβαλων που θέλουν να φάνε τα συκώτια τους? 

Γιατί κύριε? Δεν κάνω την έξυπνη, κι εγώ τα ίδια έκανα. Και μου άρεσε όταν τα έκανα. Και θα τα ξαναέκανα. Παλιά. Τώρα σκέφτομαι παραπάνω πριν -και αν- τα ξανακάνω. Τουλάχιστον πιέζω τον εαυτό μου προς τα 'κει. Αλλά ήταν ωραία. Υπήρχε πάθος.

Και υπάρχει. Απλά θέλει τον κατάλληλο άνθρωπο για να βγει. Το κλικ. 

Αλλά να βγεί, με τον σωστό τρόπο κύριε. 

Μάλιστα.

ΤΟ σωστό. 

ου μπλέξεις

-Είδα και την Λ.

έπεσε γέλιο.

-Ωραία ε?

-Καλά ήταν...

-Εγώ στα λεγα γι'αυτό το κορίτσι, αλλά ήσουνα καψούρης και δεν άκουγες.

ενοχλήθηκε.

-Τι δεν άκουγα?

-Πολύ ελεύθερη. 

-Τι?

-Ελεύθερη. Σε ενοχλητικό βαθμό πλέον. Είναι φιλεναδάκι μου και τ'αγαπάω, αλλά πάντα μπορούσε.

-Τι μπορούσε?

-Ξέρω γω? Ό,τι να ναι. Να τα μπλέξει με έναν γκουρού και να καπνίζει πούρα χορεύοντας με τα φίδια, να γουστάρει έναν αστροναύτη και να φύγει στο διάστημα, να ερωτευτεί τον Ρονάλντο και να μάθει τρίπλες.

-Μπα. Απ'αυτές ήξερε.

-Βλέπω αγαπητέ μου ότι με τα χρόνια έχουμε γίνει κυνικοί.

-Το είχα πάντα μέσα μου.

-Ε κι αυτή.

τον κοίταξε.

-Ποιά?

-Η Λ. Το είχε μέσα της.

-Το ποιό?

-Το να μην έχει κάποιον στο κεφάλι της μέχρι να βρει κάποιον ίδιο με δαύτην και να είναι και οι δυο     ελεύθεροι μέσα στους περιορισμούς τους. Το κουβάλαγε χρόνια. Αυτό ήθελε. Βρήκε το καλό παιδί τον "?" και ησύχασε.

πήγε να τον πάρει από κάτω. ο άλλος το κατάλαβε.

-Μην το παίρνεις προσωπικά. Ο καθένας έχει μέσα του αυτό που πραγματικά γουστάρει. Η Λ. μπορεί να ακολουθούσε σαν σκυλάκι τον γκουρού, τον αστροναύτη, τον Ρονάλντο, εσένα, αλλά τελικά έψαχνε τον "?". Και σ'αυτόν σταμάτησε. Κι εκεί άραξε. Εκεί απ'όπου ξεκίνησε. Τη θυμάσαι όταν τη γνώρισες? Τους τύπους που έκανε παρέα? Τα "καλά παιδιά αλλά λίγο ως πολύ μαλάκες"? Ε, ξέκοψε απ'αυτούς, γνώρισε άλλους, διάφορους και διαφορετικούς, έφτασε στα όρια που είχε βάλει η ίδια στον εαυτό της, είδε ορισμένα από αυτά που ήταν να δει, έκανε ορισμένα από αυτά που ήταν να κάνει, ο κύκλος έκλεισε, πίσω στα δικά μας, "?", ελευθερία, λογική, συναίσθημα, φόβος γιατί πάντα θα βρίσκεται μέσα της και ένα ρίσκο που πάντα θα τον αναιρεί. Και θα δημιουργεί.

σταμάτησε.

-Ή θα καταστρέφει. 

-Ναι... Ε και που 'ναι ο μπαμπούλας όταν τον χρειάζεται ρε πούστη?!

είπε, έτσι για να πει κάτι. την απάντηση την ήξερε.